Χρόνος: 07:50, απόσταση: 120 χλμ., συνολική ανάβαση: 1047μ., ελάχιστο υψόμ.: 846μ., μέγιστο υψόμ.: 1289μ.
Ακόμα μία νύχτα πέρασε και ακόμα μία καινούργια μέρα αρχίζει με φιλόξενους ανθρώπους.
- Πρωινό ξύπνημα. Η πρώτη εικόνα που αντικρύζεις όταν βγαίνεις από τη σκηνή.
- Αγαθά της γης. Τι υπέροχο να αρχίζεις τη μέρα σου με ολόφρεσκα φρούτα και λαχανικά!
- Γαλάζια λίμνη. Η αλμυρή λίμνη Salda, με άσπρες ακτές από τα άλατα μαγνησίου, δανείζεται χρώμα από τον ουρανό της Πισιδίας
- Το λίχνισμα του κρεμμυδιού. Στο Guney, ένας ολόκληρος κάμπος ασχολείται με την συγκομιδή του κρεμμυδιού αυτή την εποχή.
Ήρθε το απόγευμα. Πότε κιόλας... Νιώθω σαν χαμένος σε έναν καινούργιο κόσμο. Το ένα χωριό διαδέχεται το άλλο, το ένα τοπίο το άλλο, το ένα χιλιόμετρο το άλλο, η μια στιγμή την άλλη σ΄ αυτόν τον υπέροχο κόσμο που μού χαρίζει απλόχερα τις εικόνες του.
Στο βάθος μέσα μου υπάρχει μια περίεργη αίσθηση, καθώς ξέρω ότι αυτή είναι η τελευταία μου ημέρα στο εσωτερικό της Μικρασίας. Αύριο θα πέσω στα μέρη της Λυδίας και Καρίας.
Προχωρημένο απόγευμα βρίσκομαι στο Σερινχισάρ. Μπαίνω στην κωμόπολη, γιατί θέλω να βρω ένα ίντερνετ-καφέ για να νιώσω κάποια επαφή με τον "έξω κόσμο". Με κατατοπίζει κάποιος που ξέρει γερμανικά, αφού μού πει ότι ως νταλικέρης ήρθε πέρυσι στην πόλη μου για να φορτώσει βιομηχανικά προϊόντα.
Στο ίντερνετ-καφέ βρίσκονται παιδιά, που θα κάνουν έναν κύκλο γύρω μου, για να ακολουθήσει ένα ακόμη ποδηλατικό σεμινάριο. Στη συνέχεια θα πάρω το δρόμο προς τα βόρεια, για να καταλήξω και για απόψε σε ένα ακόμα φιλόξενο βενζινάδικο.
Η επιχείριση είναι κλειστή λόγω της "ικονομίκ κρις". Στο σπίτι μένει μια νέα οικογένεια με ένα μικρό παιδί. Όταν νυχτώνει, με καλούν κάτω από τη μουριά για βραδυνό. Κατά τα ήθη, οι γυναίκες απουσιάζουν από το τραπέζι. Η συντροφιά μου αποτελείται από δύο άντρες, ενώ το γεύμα περιλαμβάνει ψητές πιπεριές, ψωμί, αυγά, τυρί και γιαούρτι γαρνιρισμένο με βασιλικό, φτιαγμένο από τις αγελάδες που μόλις έφτασαν στο νυχτερινό παχνί τους.
Ακόμα μία νύχτα πέρασε και ακόμα μία καινούργια μέρα αρχίζει με φιλόξενους ανθρώπους.
Ήρθε το απόγευμα. Πότε κιόλας... Νιώθω σαν χαμένος σε έναν καινούργιο κόσμο. Το ένα χωριό διαδέχεται το άλλο, το ένα τοπίο το άλλο, το ένα χιλιόμετρο το άλλο, η μια στιγμή την άλλη σ΄ αυτόν τον υπέροχο κόσμο που μού χαρίζει απλόχερα τις εικόνες του.
Στο βάθος μέσα μου υπάρχει μια περίεργη αίσθηση, καθώς ξέρω ότι αυτή είναι η τελευταία μου ημέρα στο εσωτερικό της Μικρασίας. Αύριο θα πέσω στα μέρη της Λυδίας και Καρίας.
Προχωρημένο απόγευμα βρίσκομαι στο Σερινχισάρ. Μπαίνω στην κωμόπολη, γιατί θέλω να βρω ένα ίντερνετ-καφέ για να νιώσω κάποια επαφή με τον "έξω κόσμο". Με κατατοπίζει κάποιος που ξέρει γερμανικά, αφού μού πει ότι ως νταλικέρης ήρθε πέρυσι στην πόλη μου για να φορτώσει βιομηχανικά προϊόντα.
Στο ίντερνετ-καφέ βρίσκονται παιδιά, που θα κάνουν έναν κύκλο γύρω μου, για να ακολουθήσει ένα ακόμη ποδηλατικό σεμινάριο. Στη συνέχεια θα πάρω το δρόμο προς τα βόρεια, για να καταλήξω και για απόψε σε ένα ακόμα φιλόξενο βενζινάδικο.
Η επιχείριση είναι κλειστή λόγω της "ικονομίκ κρις". Στο σπίτι μένει μια νέα οικογένεια με ένα μικρό παιδί. Όταν νυχτώνει, με καλούν κάτω από τη μουριά για βραδυνό. Κατά τα ήθη, οι γυναίκες απουσιάζουν από το τραπέζι. Η συντροφιά μου αποτελείται από δύο άντρες, ενώ το γεύμα περιλαμβάνει ψητές πιπεριές, ψωμί, αυγά, τυρί και γιαούρτι γαρνιρισμένο με βασιλικό, φτιαγμένο από τις αγελάδες που μόλις έφτασαν στο νυχτερινό παχνί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου