Χρόνος: 07:21, απόσταση: 78 χλμ., συνολική ανάβαση: 810μ., ελάχιστο υψόμ.: 1μ., μέγιστο υψόμ.: 192μ.
Σήμερα ξυπνώ και πετάγομαι επάνω με απίστευτη όρεξη. Σήμερα, αν όλα πάνε καλά, θα φτάσω στην Κολχίδα!
Ο καιρός συνεχίζεται ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Σκοτεινιά και βροχή. Ευτυχώς δεν υπάρχει αέρας, που κάνει τη ζωή του ποδηλάτη σημαντικά πιο δύσκολη, ούτε αξιόλογο κρύο. Ο Εύξεινος θυμάται το παλιό του όνομα σήμερα: Άξενος Πόντος.
- Αγριεμένη θάλασσα. Δυο κορμοράνοι αγναντεύουν υπομονετικά τον Πόντο.
Σποραδικοί μικροί οικισμοί υπάρχουν δίπλα σε έναν δρόμο χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Ο δρόμος προς τα σύνορα έχει κατασκευαστεί με τη μέθοδο της απόρριψης μεγάλων βράχων (μπλόκια) στη θάλασσα. Έχω φροντίσει να έχω τρόφιμα για μερικές μέρες, καθώς τα μέρη είναι ερημικά και η εύρεση τροφίμων δεν είναι εύκολη, πέρα φυσικά από το γεγονός ότι δεν ξέρω τι κατάσταση θα συναντήσω στη Γεωργία.
- Προς τα τουρκογεωργιανά σύνορα. Ο δρόμος ακολουθεί την ακτή. Εκμεταλλευόμενος τα κενά της βροχής, προσπαθώ να προωθηθώ προς το Sarp.
- Αλλαγή τεχνοτροπίας. Πλησιάζω στη Γεωργία. Οι βρύσες έχουν διαφορετική εμφάνιση.
- Άφθονα νερά και καταρράκτες πέφτουν από τα βουνά στη θάλασσα.
Είναι μεσημέρι. Εκτιμώ ότι σε μισή ώρα θα είμαι στα σύνορα. Στην έξοδο ενός τούνελ, σταματώ στην άκρη της στοάς για προστασία από τη βροχή και λίγο μεσημεριανό φαγητό.
Αρχίζει να πλησιάζει μέσα από το τούνελ προς το μέρος μου, ένας περίεργος ήχος. Ένα συνεχές "κλαπ κλαπ" που όσο πάει δυναμώνει, σαν να περπατάει κάποιος περίπου, αλλά με το σκοτάδι του τούνελ δεν μπορώ να δω τι είναι. Φτάνει στο μέρος μου ένας ποδηλάτης! Ένας ποδηλάτης που φοράει σαγιονάρες και σέρνει το ποδήλατό του με τα χέρια! Ναι, οι σαγιονάρες κάνουν αυτό το περίεργο "κλαπ κλαπ". Ετών 18, από τη Σμύρνη. Ξεκίνησε από τη Σμύρνη, έκανε 1700 χιλιόμετρα μέχρι εδώ έτσι, και θα γυρίσει πάλι πίσω μέχρι τη Σμύρνη. Όλη η υπόθεση όμως στην ιστορία είναι αυτό το "έτσι".
Έχει απλά ρούχα, ένα απλό ποδήλατο, και δυο μισοσκισμένα πισινά σακκίδια όπου τα πράγματα με το ζόρι στέκονται με σκοινιά δεμένα όπως όπως. Και φορά σαγιονάρες. Έτσι, μόνο με αυτά τα πράγματα έφτασε μέχρι εδώ. Θεέ μου... πράγματι ο Αλλάχ κάνει καλή δουλειά στην τούρκικη άσφαλτο, παρότι το δικό του όχημα δεν γράφει "ALLAH KORUSUN". Δεν πιστεύω στα μάτια μου!
Στο δεξί του μπράτσο έχει μια πληγή, ένα μεγάλο γδάρσιμο. Χθες, μέσα σε ένα τούνελ, έπεσε με το ποδήλατο και χτύπησε. Και έχοντας πάρει φόβο πλέον στα τούνελ πηγαίνει περπατώντας!
Είχε ως στόχο ζωής, μια φορά να κάνει το ταξίδι Σμύρνη-Γεωργία με ποδήλατο. Και το έκανε. Για την ακρίβεια, θέλει λίγο ακόμη. Όπως και εγώ άλλωστε. Αποφασίζουμε να περάσουμε μαζί τα σύνορα, για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον αν χρειαστεί. Είναι και αυτός ενημερωμένος για την κατάσταση στη Γεωργία, ότι δηλαδή η χώρα αυτή δεν είναι ασφαλής και χρειάζεται προσοχή.
Πράγματι, τα γεωργιανά σύνορα θα είναι για τους δυο μας μια περιπέτεια. Υπάρχει μια μεγάλη ουρά αυτοκινήτων και πολύς κόσμος που περιμένει για ώρες εκεί, πίσω από μπαριέρες που φυλάνε ένοπλοι αστυνομικοί. Εάν κάποιος υπάλληλος από αυτούς δεν μας περνούσε, όπως μας είδε με τα ποδήλατα, έξω από την ουρά κατευθείαν στον έλεγχο, θα περιμέναμε εκεί και εμείς για ώρες. Ο έλεγχος περιελάμβανε σκανάρισμα του διαβατηρίου από ηλεκτρονικό υπολογιστή και φωτογράφιση του προσώπου μπροστά σε κάμερα! Δυο υπάλληλοι θέλησαν να ελέγξουν τα ποδήλατά μας (ακόμα και το ηλεκτρονικό κοντεράκι που είχα στο τιμόνι!), αλλά ένας συνάδελφός τους τους μίλησε με ύφος του τύπου "άντε βρε άφησέ τους να περάσουν να τελειώνουμε".
Αμέσως μετά τον έλεγχο, ξοδέψαμε περισσότερο από μισή ώρα για να αλλάξουμε χρήματα. Ο ένας ήταν μέσα στην "τράπεζα" και ο άλλος έξω πρόσεχε τα ποδήλατα. Ήταν εκεί τρεις υπάλληλοι, που σε έστελναν ο ένας στον άλλον με μια απίστευτη γραφειοκρατία, και όπου σού περνούσε από το μυαλό να κάνεις και καμία προσευχή να μη σε κλέψουν.
Εκεί συναντηθήκαμε και με δυο νέους από το Αζερμπαϊτζάν. Ταξίδευαν με λεωφορείο, για πολλές μέρες, από την πατρίδα τους μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Όπως είναι το σύνηθες, για δουλειές. Έδειχναν πολύ εντυπωσιασμένοι για το ταξίδι που έκανε ο καθένας μας και ήθελαν να μας τραβήξουν αναμνηστική φωτογραφία.
- Ατίθασα νιάτα. Από τη Σμύρνη στη Γεωργία και επιστροφή, στα 18 του χρόνια, με ένα απλό και άδειο ποδήλατο και με σαγιονάρες.
Αφού θα επιβεβαιώσουμε ξανά ο ένας στον άλλον τις πληροφορίες μας για την επικίνδυνη κατάσταση στη χώρα αυτή, και ευχηθούμε προσοχή και καλό ταξίδι, θα αποχαιρετιστούμε με τον Τζεμ, καθώς αυτός πρέπει να περιμένει λίγο ακόμη. Εγώ ξεκινώ για το τελευταίο ολιγόωρο κομμάτι μέχρι το Μπατούμ. Στόχος μου άμεσος, να φτάσω στο ξενοδοχείο "Oasis" κατά το δυνατόν το συντομότερο. Το Μπατούμ είναι λίγο μετά τα σύνορα, περίπου 25 χιλιόμετρα.
Δεν αργώ να φτάσω στο Μπατούμ. Ρωτώ για το ξενοδοχείο, αλλά ο ένας με στέλνει εδώ και ο άλλος εκεί. Έχω ξοδέψει περίπου μία ώρα περιφερόμενος στην πόλη, χωρίς κανείς να μου λέει καθαρά που είναι το ξενοδοχείο Όασις. Δεν ξέρουν! Βρε τι έχω πάθει... Σταματώ ένα αστυνομικό αυτοκίνητο και ούτε αυτοί ξέρουν!
Στο μεταξύ παρατηρώ, ότι στα μαγαζιά απέξω υπάρχουν μπράβοι. Όταν σταματώ να ρωτήσω, διάφοροι τύποι "ακροβολισμένοι" με παρατηρούν περίεργα. Κάτι δεν μού αρέσει στην ατμόσφαιρα, υπάρχει πράγματι ένα αίσθημα ανασφάλειας. Αποφασίζω να εφαρμόσω τη μέθοδο της στατιστικής: θα ρωτήσω μερικούς ταξιτζήδες για το ξενοδοχείο για να δω τι θα μού πουν. Βλέπω μια πιάτσα και σταματώ.
Η νέα άποψη για το ξενοδοχείο, το θέλει να βρίσκεται έξω από το Μπατούμ στο δρόμο προς Τσάκβι. Οι ταξιτζήδες προσπαθούν να με ψαρέψουν και εάν δεν είχα το τρέιλερ ευχαρίστως θα έπαιρνα ταξί. Όμως εκτιμώ ότι έχω χρόνο μέχρι να νυχτώσει και ξεκινώ αμέσως.
Στις γέφυρες, υπάρχουν ένστολοι φρουροί και από τις δύο πλευρές. Ρωτώ διαρκώς το δρόμο για Τσάκβι και εισπράττω καταφατικά νεύματα. Σταματώ σε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο δίπλα σε μια γέφυρα, και μαθαίνω ότι το Όασις είναι καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα πιο πέρα. Εντάξει, είμαι σε καλό δρόμο.
Στο μεταξύ άρχισε ξανά η βροχή. Δυστυχώς για μένα, αρχίζουν και μερικές ανηφόρες. Αυτές με καθυστερούν. Η νύχτα πλησιάζει. Υπάρχει ερημιά, με λιγοστούς ανθρώπους. Και πάλι, ο ένας με στέλνει μπρος και ο άλλος ξανά προς τα πίσω!
Νύχτωσε. Τέτοια ώρα εδώ δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εκτεθειμένος. Και βρέχει. Περνώντας κοντά σε μερικά κτίσματα, μερικοί φωνάζουν προς το μέρος μου και νομίζω ότι με κυνηγάνε κιόλας. Φεύγω γρήγορα. Σταματώ ένα αυτοκίνητο, ρωτώ για το Όασις, δεν ξέρει, συνεχίζω, ξαναφτάνω σε μια διασταύρωση από όπου πέρασα προηγουμένως ανάμεσα σε μερικά ψιλομάγαζα, και ξαφνικά βγαίνουν από ένα αυτοκίνητο δυο άντρες και με σταματούν φωνάζοντας "στοπ πολίς". Ουφ, είναι αστυνομικοί με πολιτικά... και προφανώς με ρωτούν πού πάω νυχτιάτικα. Τον πιάνω ικετευτικά από το γιακά, να με πάει στο χοτέλ Όασις. Ακολούθησε μού λένε, θα σε πάμε. Για το ρημάδι το ξενοδοχείο δεν έχει ούτε μια ταμπέλα της προκοπής. Μπαίνουμε σε κάτι σκοτεινά στενά με λασπόνερα. Ελπίζω μόνο να είναι πράγματι αστυνομικοί, πράγμα που πρέπει να ισχύει λόγω της θέσης όπου το αυτοκίνητο ήταν σταματημένο στη μέση της πλατείας. Νάτο επιτέλους το ξενοδοχείο! Ουφ, γλίτωσα απόψε!
Την Τετάρτη 15 Ιουλίου στις 20:17 ώρα Ελλάδος, ένας βρωμισμένος από χιλιάδες χιλιόμετρα ποδηλάτης και μουσκεμένος από τη βροχή, φτάνει σε ένα ξενοδοχείο έξω από το Μπατούμ της Γεωργίας. Αφήνει έξω από την είσοδο το ποδήλατό του, βγάζει το αδιάβροχο, και μπαίνει μέσα για να ακούσει τι γλώσσα μιλάνε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που βλέπει μέσα στο ξενοδοχείο. Ναι, μιλάνε ελληνικά!
Μετά από 21 μέρες ακούει ξανά ελληνικά! Στέκεται και ακούει. Απολαμβάνει να ακούει. Ακούει τους Αργοναύτες. Ακούει να μιλάνε για την Αργώ, βλέπει γνωστά πρόσωπα, κάποιοι τον αναγνωρίζουν με μεγάλη έκπληξη.
Σήμερα ξυπνώ και πετάγομαι επάνω με απίστευτη όρεξη. Σήμερα, αν όλα πάνε καλά, θα φτάσω στην Κολχίδα!
Ο καιρός συνεχίζεται ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Σκοτεινιά και βροχή. Ευτυχώς δεν υπάρχει αέρας, που κάνει τη ζωή του ποδηλάτη σημαντικά πιο δύσκολη, ούτε αξιόλογο κρύο. Ο Εύξεινος θυμάται το παλιό του όνομα σήμερα: Άξενος Πόντος.
Σποραδικοί μικροί οικισμοί υπάρχουν δίπλα σε έναν δρόμο χωρίς ιδιαίτερη κίνηση. Ο δρόμος προς τα σύνορα έχει κατασκευαστεί με τη μέθοδο της απόρριψης μεγάλων βράχων (μπλόκια) στη θάλασσα. Έχω φροντίσει να έχω τρόφιμα για μερικές μέρες, καθώς τα μέρη είναι ερημικά και η εύρεση τροφίμων δεν είναι εύκολη, πέρα φυσικά από το γεγονός ότι δεν ξέρω τι κατάσταση θα συναντήσω στη Γεωργία.
Είναι μεσημέρι. Εκτιμώ ότι σε μισή ώρα θα είμαι στα σύνορα. Στην έξοδο ενός τούνελ, σταματώ στην άκρη της στοάς για προστασία από τη βροχή και λίγο μεσημεριανό φαγητό.
Αρχίζει να πλησιάζει μέσα από το τούνελ προς το μέρος μου, ένας περίεργος ήχος. Ένα συνεχές "κλαπ κλαπ" που όσο πάει δυναμώνει, σαν να περπατάει κάποιος περίπου, αλλά με το σκοτάδι του τούνελ δεν μπορώ να δω τι είναι. Φτάνει στο μέρος μου ένας ποδηλάτης! Ένας ποδηλάτης που φοράει σαγιονάρες και σέρνει το ποδήλατό του με τα χέρια! Ναι, οι σαγιονάρες κάνουν αυτό το περίεργο "κλαπ κλαπ". Ετών 18, από τη Σμύρνη. Ξεκίνησε από τη Σμύρνη, έκανε 1700 χιλιόμετρα μέχρι εδώ έτσι, και θα γυρίσει πάλι πίσω μέχρι τη Σμύρνη. Όλη η υπόθεση όμως στην ιστορία είναι αυτό το "έτσι".
Έχει απλά ρούχα, ένα απλό ποδήλατο, και δυο μισοσκισμένα πισινά σακκίδια όπου τα πράγματα με το ζόρι στέκονται με σκοινιά δεμένα όπως όπως. Και φορά σαγιονάρες. Έτσι, μόνο με αυτά τα πράγματα έφτασε μέχρι εδώ. Θεέ μου... πράγματι ο Αλλάχ κάνει καλή δουλειά στην τούρκικη άσφαλτο, παρότι το δικό του όχημα δεν γράφει "ALLAH KORUSUN". Δεν πιστεύω στα μάτια μου!
Στο δεξί του μπράτσο έχει μια πληγή, ένα μεγάλο γδάρσιμο. Χθες, μέσα σε ένα τούνελ, έπεσε με το ποδήλατο και χτύπησε. Και έχοντας πάρει φόβο πλέον στα τούνελ πηγαίνει περπατώντας!
Είχε ως στόχο ζωής, μια φορά να κάνει το ταξίδι Σμύρνη-Γεωργία με ποδήλατο. Και το έκανε. Για την ακρίβεια, θέλει λίγο ακόμη. Όπως και εγώ άλλωστε. Αποφασίζουμε να περάσουμε μαζί τα σύνορα, για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον αν χρειαστεί. Είναι και αυτός ενημερωμένος για την κατάσταση στη Γεωργία, ότι δηλαδή η χώρα αυτή δεν είναι ασφαλής και χρειάζεται προσοχή.
Πράγματι, τα γεωργιανά σύνορα θα είναι για τους δυο μας μια περιπέτεια. Υπάρχει μια μεγάλη ουρά αυτοκινήτων και πολύς κόσμος που περιμένει για ώρες εκεί, πίσω από μπαριέρες που φυλάνε ένοπλοι αστυνομικοί. Εάν κάποιος υπάλληλος από αυτούς δεν μας περνούσε, όπως μας είδε με τα ποδήλατα, έξω από την ουρά κατευθείαν στον έλεγχο, θα περιμέναμε εκεί και εμείς για ώρες. Ο έλεγχος περιελάμβανε σκανάρισμα του διαβατηρίου από ηλεκτρονικό υπολογιστή και φωτογράφιση του προσώπου μπροστά σε κάμερα! Δυο υπάλληλοι θέλησαν να ελέγξουν τα ποδήλατά μας (ακόμα και το ηλεκτρονικό κοντεράκι που είχα στο τιμόνι!), αλλά ένας συνάδελφός τους τους μίλησε με ύφος του τύπου "άντε βρε άφησέ τους να περάσουν να τελειώνουμε".
Αμέσως μετά τον έλεγχο, ξοδέψαμε περισσότερο από μισή ώρα για να αλλάξουμε χρήματα. Ο ένας ήταν μέσα στην "τράπεζα" και ο άλλος έξω πρόσεχε τα ποδήλατα. Ήταν εκεί τρεις υπάλληλοι, που σε έστελναν ο ένας στον άλλον με μια απίστευτη γραφειοκρατία, και όπου σού περνούσε από το μυαλό να κάνεις και καμία προσευχή να μη σε κλέψουν.
Εκεί συναντηθήκαμε και με δυο νέους από το Αζερμπαϊτζάν. Ταξίδευαν με λεωφορείο, για πολλές μέρες, από την πατρίδα τους μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Όπως είναι το σύνηθες, για δουλειές. Έδειχναν πολύ εντυπωσιασμένοι για το ταξίδι που έκανε ο καθένας μας και ήθελαν να μας τραβήξουν αναμνηστική φωτογραφία.
Αφού θα επιβεβαιώσουμε ξανά ο ένας στον άλλον τις πληροφορίες μας για την επικίνδυνη κατάσταση στη χώρα αυτή, και ευχηθούμε προσοχή και καλό ταξίδι, θα αποχαιρετιστούμε με τον Τζεμ, καθώς αυτός πρέπει να περιμένει λίγο ακόμη. Εγώ ξεκινώ για το τελευταίο ολιγόωρο κομμάτι μέχρι το Μπατούμ. Στόχος μου άμεσος, να φτάσω στο ξενοδοχείο "Oasis" κατά το δυνατόν το συντομότερο. Το Μπατούμ είναι λίγο μετά τα σύνορα, περίπου 25 χιλιόμετρα.
Δεν αργώ να φτάσω στο Μπατούμ. Ρωτώ για το ξενοδοχείο, αλλά ο ένας με στέλνει εδώ και ο άλλος εκεί. Έχω ξοδέψει περίπου μία ώρα περιφερόμενος στην πόλη, χωρίς κανείς να μου λέει καθαρά που είναι το ξενοδοχείο Όασις. Δεν ξέρουν! Βρε τι έχω πάθει... Σταματώ ένα αστυνομικό αυτοκίνητο και ούτε αυτοί ξέρουν!
Στο μεταξύ παρατηρώ, ότι στα μαγαζιά απέξω υπάρχουν μπράβοι. Όταν σταματώ να ρωτήσω, διάφοροι τύποι "ακροβολισμένοι" με παρατηρούν περίεργα. Κάτι δεν μού αρέσει στην ατμόσφαιρα, υπάρχει πράγματι ένα αίσθημα ανασφάλειας. Αποφασίζω να εφαρμόσω τη μέθοδο της στατιστικής: θα ρωτήσω μερικούς ταξιτζήδες για το ξενοδοχείο για να δω τι θα μού πουν. Βλέπω μια πιάτσα και σταματώ.
Η νέα άποψη για το ξενοδοχείο, το θέλει να βρίσκεται έξω από το Μπατούμ στο δρόμο προς Τσάκβι. Οι ταξιτζήδες προσπαθούν να με ψαρέψουν και εάν δεν είχα το τρέιλερ ευχαρίστως θα έπαιρνα ταξί. Όμως εκτιμώ ότι έχω χρόνο μέχρι να νυχτώσει και ξεκινώ αμέσως.
Στις γέφυρες, υπάρχουν ένστολοι φρουροί και από τις δύο πλευρές. Ρωτώ διαρκώς το δρόμο για Τσάκβι και εισπράττω καταφατικά νεύματα. Σταματώ σε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο δίπλα σε μια γέφυρα, και μαθαίνω ότι το Όασις είναι καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα πιο πέρα. Εντάξει, είμαι σε καλό δρόμο.
Στο μεταξύ άρχισε ξανά η βροχή. Δυστυχώς για μένα, αρχίζουν και μερικές ανηφόρες. Αυτές με καθυστερούν. Η νύχτα πλησιάζει. Υπάρχει ερημιά, με λιγοστούς ανθρώπους. Και πάλι, ο ένας με στέλνει μπρος και ο άλλος ξανά προς τα πίσω!
Νύχτωσε. Τέτοια ώρα εδώ δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εκτεθειμένος. Και βρέχει. Περνώντας κοντά σε μερικά κτίσματα, μερικοί φωνάζουν προς το μέρος μου και νομίζω ότι με κυνηγάνε κιόλας. Φεύγω γρήγορα. Σταματώ ένα αυτοκίνητο, ρωτώ για το Όασις, δεν ξέρει, συνεχίζω, ξαναφτάνω σε μια διασταύρωση από όπου πέρασα προηγουμένως ανάμεσα σε μερικά ψιλομάγαζα, και ξαφνικά βγαίνουν από ένα αυτοκίνητο δυο άντρες και με σταματούν φωνάζοντας "στοπ πολίς". Ουφ, είναι αστυνομικοί με πολιτικά... και προφανώς με ρωτούν πού πάω νυχτιάτικα. Τον πιάνω ικετευτικά από το γιακά, να με πάει στο χοτέλ Όασις. Ακολούθησε μού λένε, θα σε πάμε. Για το ρημάδι το ξενοδοχείο δεν έχει ούτε μια ταμπέλα της προκοπής. Μπαίνουμε σε κάτι σκοτεινά στενά με λασπόνερα. Ελπίζω μόνο να είναι πράγματι αστυνομικοί, πράγμα που πρέπει να ισχύει λόγω της θέσης όπου το αυτοκίνητο ήταν σταματημένο στη μέση της πλατείας. Νάτο επιτέλους το ξενοδοχείο! Ουφ, γλίτωσα απόψε!
Την Τετάρτη 15 Ιουλίου στις 20:17 ώρα Ελλάδος, ένας βρωμισμένος από χιλιάδες χιλιόμετρα ποδηλάτης και μουσκεμένος από τη βροχή, φτάνει σε ένα ξενοδοχείο έξω από το Μπατούμ της Γεωργίας. Αφήνει έξω από την είσοδο το ποδήλατό του, βγάζει το αδιάβροχο, και μπαίνει μέσα για να ακούσει τι γλώσσα μιλάνε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που βλέπει μέσα στο ξενοδοχείο. Ναι, μιλάνε ελληνικά!
Μετά από 21 μέρες ακούει ξανά ελληνικά! Στέκεται και ακούει. Απολαμβάνει να ακούει. Ακούει τους Αργοναύτες. Ακούει να μιλάνε για την Αργώ, βλέπει γνωστά πρόσωπα, κάποιοι τον αναγνωρίζουν με μεγάλη έκπληξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου