Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009. Η μεγάλη ημέρα: η επιστροφή στην Ελλάδα.

Χρόνος: 08:10, απόσταση: 136 χλμ., συνολική ανάβαση: 1193μ., ελάχιστο υψόμ.: 3μ., μέγιστο υψόμ.: 341μ.

- Μια μέρα που περίμενα πολύ! Επιστρέφω σε μία διασταύρωση, στην οποία βρέθηκα πριν από δύο μήνες αλλά προς άλλη κατεύθυνση. Σε μερικές ώρες θα πατώ Ελλάδα!

- Προς τα ελληνικά σύνορα, πεταλιά την πεταλιά. Η πινακίδα λέει 'αργά'. Όχι, τώρα τίποτα δεν με συγκρατεί.

- Ποδήλατο για πάντα. Στα ελληνοτουρκικά σύνορα υπάρχει μία ουρά οχημάτων κάθε λογής και κάθε εθνικότητας, μεγαλύτερη από 4 χιλιόμετρα και με χρόνο αναμονής μεγαλύτερο από 3 ώρες. Όμως το ποδήλατό μου περνά αμέσως.

- Ο Έβρος του νόστου. Οι δύο στρατιώτες δεν είναι οι ίδιοι. Ζητώ μια φωτογραφία, όπως πριν από δύο μήνες. Η ερώτηση 'παιδιά, είναι Ελλάδα εδώ που πατώ;' ήταν μια ερώτηση που μάλλον δεν περίμεναν. Φιλώ το έδαφος.

- Καλώς ήρθατε στην Ellada. Αμέσως μετά τα σύνορα. Ποιος θα μου πει, τι σημαίνει στα αγγλικά 'Odos';

Πλησιάζοντας την Αλεξανδρούπολη, βλέπω ποδηλάτη στον ορίζοντα. Ο Oliver ξεκίνησε από τη Γερμανία, όπου και θα επιστρέψει σε τέσσερα χρόνια... μετά από τον γύρο του κόσμου!

Δεν ποδηλατώ πια, πετάω. Το κοντεράκι δείχνει ότι έκανα ήδη 130 χιλιόμετρα σήμερα.

Στην αγορά της Αλεξανδρούπολης θα δοκιμάσω μια έκπληξη, μόλις θα χρειαστεί να βγάλω το πορτοφόλι για να πληρώσω: όλα κοστίζουν τουλάχιστον διπλάσια.

Νιώθω απίστευτα χαλαρός. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο συναίσθημα. Πατώ σε ελληνικό έδαφος και απομένουν μερικές μέρες μέχρι την πατρίδα μου. Ο χρόνος αυτός θα περάσει "μόνος του" με μια συντηρητική τακτική.

Μπαίνω σε έναν ήσυχο ελαιώνα μετά την Αλεξανδρούπολη, όπου στήνω τη σκηνή μου για το βράδυ. Νιώθω απίστευτα αποφορτισμένος και ξεκούραστος. Νιώθω απίστευτα δυνατός.