Χρόνος: 09:05, απόσταση: 121 χλμ., συνολική ανάβαση: 1282μ., ελάχιστο υψόμ.: 0μ., μέγιστο υψόμ.: 247μ.
Πολύ πρωί, όταν ξημερώνει, ετοιμάζω το ποδήλατό μου και βγαίνω στο δρόμο. Θέλω να περάσω όσο γίνεται περισσότερη πόλη πριν αρχίσει η μεγάλη κυκλοφορία.
Έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου παίρνω την τελευταία αναγκαστική ανάσα τσίκνας και αναχωρώ. Κατευθύνομαι νότια και ανατολικά, για να παρακάμψω το αεροδρόμιο και να μπω αριστερά στο Βόσπορο.
- Κωνσταντινούπολη, ώρα 06:45 - Ξημέρωσε. Μια βάρκα βγαίνει από το κανάλι του Kucukcekmece στον αγώνα για τον επιούσιο.
Η σχετική ησυχία δεν θα κρατήσει πολύ. Δεν θα έχει περάσαι καλά-καλά μία ώρα και η κόλαση ξαναρχίζει. Δυστυχώς κινούμαι σε περιφερειακό δρόμο, όπου οι ταχύτητες είναι μεγάλες. Είναι πρωί και οι τρελοί τρέχουν στις δουλειές τους.
- Οι νότιες συνοικίες της Πόλης έχουν έναν σύγχρονο χαρακτήρα, με ψηλά κτίρια και πάρκα - και πάγιο χαρακτηριστικό τους πανταχού παρόντες και πάντα πλήρεις αυτοκινητοδρόμους.
Άπειρα οχήματα περνούν δίπλα από τον αγκώνα μου με 100χλμ./ώρα. Εναλλακτικός δρόμος δεν υπάρχει και θα πρέπει να υποστώ το μαρτύριο και τον κίνδυνο. Αφήνω το αεροδρόμιο αριστερά, συνεχίζω ανατολικά, στρίβω βόρεια στην δυτική πλευρά του Βοσπόρου.
Σε ένα φανάρι υπάρχει λίγος κενός χώρος και σταματώ για να πάρω μια ανάσα. Στην άλλη άκρη της διασταύρωσης βλέπω ένα περιπολικό με δύο αστυνομικούς. Διασχίζω το δρόμο με τα πόδια, τρέχω σαν το διάβολο να περάσω απέναντι. Τους παρακαλώ εάν έχουν να μού δώσουν ένα ανακλαστικό γιλέκο, σαν αυτά που φορούν οι ίδιοι. Ο ένας ανοίγει την μπαγαζιέρα του περιπολικού, λέει ότι δεν έχει. Βγάζει το δικό του και μού το δίνει! Τους ευχαριστώ πολύ. Ρωτώ να μάθω εάν επιτρέπεται η διέλευση ποδηλάτου από τη μεγάλη γέφυρα και μού απαντούν "ναι". Πολύ ήθελα να το ακούσω αυτό!
- Μια ψαρόβαρκα περνά το Βόσπορο, με φόντο τη γέφυρα, από την οποία δεν μού έμελλε να περάσω...
- Τα ανατολικά τείχη της Παλιάς Πόλης - Περνώντας τα ανατολικά τείχη, κάτω από το Τοπκαπί.
- Πλησιάζοντας τη γέφυρα του Γαλατά.
Αφήνω στα δεξιά την αποβάθρα του Σίρκετζι, από όπου ξεκινούν τα φέρρυ-μπωτ για την ασιατική πλευρά, καθώς και τη γέφυρα του Γαλατά. Έχω περάσει δύο ώρες σήμερα ήδη μέσα στους κολασμένους δρόμους αυτής της πόλης, όταν πάνω στην γέφυρα Halic θα σταματήσω με προσοχή στη μπαριέρα για μια φωτογραφία του Κεράτιου Κόλπου. Πρόκειται για μία από εκείνες τις σπάνιες στιγμές, όταν η ιστορική μνήμη γεννά συναισθήματα, ενώ τα μάτια σου αντικρύζουν ένα τοπίο, μια εικόνα.
- Το Χρυσόν Κέρας - Πάνω από την τεράστια σιδερένια γέφυρα του Κεράτιου (Halic), μια θέα προς τα νότια στον Κεράτιο Κόλπο. Στο βάθος οι δύο γέφυρες, του Ατατούρκ και του Γαλατά, δεξιά η παλιά πόλη με το Μπλε Τζαμί και την Αγιασοφιά, αριστερά οι συνοικίες του Πέρα και του Γαλατά με τον Κουλά (Πύργο του Γαλατά).
- Στην κόλαση των μεγάλων δρόμων - Σε μια πόλη που δεν είναι για το ποδήλατο, χρειάζεται πείρα για να επιβιώσεις μέσα στους αυτοκινητόδρομους ταχείας κυκλοφορίας με 12 λωρίδες κυκλοφορίας.
Δεν πρέπει να βρίσκομαι πολύ μακριά από τη γέφυρα και αγωνίζομαι για την επιβίωση στον αυτοκινητόδρομο. Ένα αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο δεξιά με αναμμένα αλάρμ και πίσω του ένα περιπολικό της τροχαίας. Ο αστυνομικός με φωνάζει να σταματήσω. Πού πάς; Στη γέφυρα. Γιασάκ. Τι; Γιασάκ. Απαγορεύεται το ποδήλατο στη γέφυρα, μπισικλέτ γιασάκ. Μα... αστυνομικοί μου είπαν ότι μπορώ. Γιασάκ, τελεία και παύλα. Και πού πάω τώρα; Πώς θα γυρίσω πίσω στο Σίρκετζι; Να μια καλή ερώτηση: πώς θα πιάσω το αντίθετο ρεύμα. Μου λέει να πάρω το ποδήλατο στα χέρια, να πάω κόντρα σε ένα κομμάτι, μετά να διασχίσω ένα πάρκο, να βρω έναν άλλο δρόμο, να στρίψω δεξιά, μετά αριστερά, μετά πάλι δεξιά, ανατολίτικη κατάσταση... Φτάνει, δεν θέλω να ακούσω άλλο. Τι απογοήτευση!
Ιδού λοιπόν ένα παράδειγμα, πώς μπορείς να ζημιωθείς από άνθρωπο που δεν έχει κακή πρόθεση: οι δυο αστυνομικοί μού είπαν αυτό που θα ήθελα να ακούσω και όχι αυτό που πράγματι ίσχυε. Δεν είναι μόνο το ότι ήθελα να περάσω το Βόσπορο με το ποδήλατό μου. Είναι επίσης που θα χάσω τρεις πολύτιμες ώρες το λιγότερο στην προσπάθειά μου να ξεφύγω από την πόλη. Μόνο για να βρεθώ στο αντίθετο ρεύμα, θα μού πάρει τουλάχιστον ένα μισάωρο προσπαθώντας να βγάλω άκρη σε αλλεπάλληλους κάθετους και μη δρόμους και ρωτώντας μέσα στα στενά μιας γειτονιάς.
Λίγο πριν την επιστροφή στο Σίρκετζι, μου έμελλε να ζήσω μια άλλη τρομακτική στιγμή, τη στιγμή της διάβασης κάτω από τη γέφυρα του Κεράτιου. Πρόκειται για μια τερατώδη κατασκευή, με ανυπολόγιστους τόνους από τσιμέντο και σίδερο. Πάνω στη γέφυρα ο δρόμος έχει έξη τουλάχιστον λωρίδες κυκλοφορίας και όταν βρεθείς κάτω από τη γέφυρα, ο θόρυβος που ακούγεται απλώς δεν μπορεί να περιγραφεί.
- Κάτω από τη γέφυρα του Κεράτιου, ένα φαραωνικό κατασκεύασμα που δονείται από την ασταμάτητη διέλευση των οχημάτων. Ο θόρυβος από τη θέση αυτή είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί. Λες και βρίσκεσαι στην κοιλιά ενός κοσμικού δεινόσαυρου που βρυχάται.
Στην είσοδο της αποβάθρας επιβίβασης του οχηματαγωγού, ο υπάλληλος με χρεώνει ως "όχημα με τρέιλερ" μόλις βλέπει το τρέιλερ που κουβαλώ. Απίστευτη επαγγελματική συνέπεια... Μπαίνω επιτέλους στο πλοίο, το οποίο θα με βγάλει από το Sirkeci της δυτικής όχθης του Βοσπόρου στο Harem της ανατολικής, το παλιό Σκούταρι. Μέσα στο πλοίο ένας υπάλληλος βλέποντας το ποδήλατό μου έρχεται να μού πιάσει κουβέντα. Ενθουσιάζεται μαθαίνοντας ότι είμαι Έλληνας. Ξέρει αγγλικά, φορά γυαλιά, φαίνεται μορφωμένος. Δείχνει γύρω με μια αργή κίνηση και λέει με περηφάνια: "είσαι στην Ιστανμπούλ, τη μητρόπολη του πολιτισμού".
- Η Παλιά Πόλη - Η παλιά Πόλη από το Βόσπορο: Αγιασοφιά, Μπλε Τζαμί, Τοπ Καπί.
Με ανάμικτα συναισθήματα, από το πλοίο αποχαιρετώ αυτήν την πόλη. Το Λος Άντζελες της Ανατολής. Εάν με άφηναν με ένα ποδήλατο στους αυτοκινητόδρομους του Λος Άντζελες, δεν νομίζω ότι θα κινδύνευα περισσότερο.
Με θέα τον Γαλατά και τον Πύργο του, ακουμπισμένος στην κουπαστή του φέρρυ-μποτ, δυο δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου μέσα στο Βόσπορο. Δυο δάκρυα για αυτή την ιστορική πόλη, που για αιώνες αντιστάθηκε στη βαρβαρότητα του μεσαίωνα. Αναρωτιέμαι σε δυο-τρεις δεκαετίες τι θα έχει απομείνει στην πόλη που από "μητρόπολη του πολιτισμού" εξελίσσεται σε μητρόπολη του χρήματος. Όχι, αυτή δεν είναι πλέον η Κωνσταντινούπολη, είναι η Ιστανμπούλ. Φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται αμείλικτη: ό,τι δεν κατόρθωσαν επί αιώνες οι σπάθες των βαρβάρων το κατορθώνει η δύναμη του χρήματος.
Αμέσως μετά την αποβίβαση στην περιοχή του Σκούταρι, την αρχαία Χρυσούπολη, τραβώ την πρώτη φωτογραφία επί ασιατικού εδάφους. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή για μένα, γιατί πρώτη μου φορά πατώ το πόδι μου στην Ασία!
Ρίχνω μια τελευταία ματιά στην παλιά Κωνσταντινούπολη προς τα νοτιοδυτικά, με τους μιναρέδες της Αγιασοφιάς πάντα να καρφώνουν τον ουρανό. Μέσα στο Βόσπορο βλέπω τον Πύργο της Παρθένου (ή του Λεάνδρου). Πρώτη φορά χτίστηκε από τον Αθηναίο Αλκιβιάδη το 408 π.Χ. για τον έλεγχο των περσικών πλοίων. Τον Πύργο της Παρθένου περιβάλλει ο αρχαιοελληνικός μύθος της Ηρούς και του Λεάνδρου, που κολυμπούσε κάθε βράδυ τον Ελλήσποντο από την Άβυδο ως την Σηστό απέναντι για να δει την αγαπημένη του, οδηγούμενος απο το φανάρι που άναβε η ιέρεια της Αφροδίτης στον πύργο της. Κάποια αποφράδα βραδυά, η θύελλα έσβησε το φανάρι και τα κύματα έπνιξαν τον Λέανδρο και η Ηρώ έπεσε από τον πύργο. Λόγω της εγγύτητας του Βοσπόρου με τα Δαρδανέλλια, ο μύθος "μεταφέρθηκε" στον πρώτο ήδη από την αρχαιότητα. Ο μύθος ενέπνευσε πολλούς κλασσικούς και στις 3 Μαΐου του 1810 στα 22 του χρόνια ο Λόρδος Βύρων κολύμπησε από τη Σηστό στην Άβυδο σε 4 ώρες επαναλαμβάνοντας το μυθικό κολύμπι του Λεάνδρου. Σε μία δεύτερη εκδοχή του μύθου, ένας προφήτης είπε σε έναν σουλτάνο ότι η πολυαγαπημένη του κόρη θα πεθάνει από φίδι στα 18α της γενέθλια. Ο σουλτάνος έβαλε την κόρη του στον πύργο, μακριά από τη γη ώστε κανένα φίδι να μην την πλησιάσει και την έβλεπε μόνο ο ίδιος. Στα 18α γενέθλια της πριγκίπισσας, τής έφερε ένα καλάθι με πολύτιμα εξωτικά φρούτα, ικανοποιημένος για την διάψευση της προφητείας, αλλά μία οχιά βγήκε από το καλάθι και δάγκωσε το κορίτσι που πέθανε στα χέρια του.
- Οι πρώτες στιγμές επί ασιατικού εδάφους - Μπροστά στον Πύργο της Παρθένου, σημείο συνάντησης μύθων διάφορων πολιτισμών. Στο φόντο η παλιά Πόλη, πέρα από το Βόσπορο.
Έφτασε το μεσημέρι. Αυτό που μού απομένει για σήμερα είναι ένα και μόνο, να ξεφύγω μακριά από τον αστικό ιστό, από αυτή την πόλη-φαινόμενο, σε ένα ασφαλές μέρος για να διανυκτερεύσω. Εάν κατορθώσω να φτάσω στα παράλια του Ευξείνου, ακόμα καλύτερα.
Θα ακολουθήσουν πολλές ώρες δοκιμασίας μέσα στην κίνηση. Το μόνο που θέλω είναι να μη χάσω το δρόμο προς το Σίλε, ρωτώ λοιπόν συνεχώς και κάνω πετάλι, εισπράττων καταφατικά βλέμματα. Θα συναντήσω ανηφόρες που με καθυστερούν, όπως και τούνελ, μέσα από τα οποία οι τρελοί εξακολουθούν να περνούν ασταμάτητα δίπλα στο χέρι μου χωρίς να κόψουν καθόλου ταχύτητα. Ευτυχώς τουλάχιστον που τα περισσότερα από αυτά τα τούνελ έχουν φωτισμό.
- Μια στιγμή, τέσσερις φωτογραφίες: πάνω σε μία γέφυρα, σε σημείο συμβολής δυο αυτοκινητοδρόμων, τέσσερις φωτογραφίες προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Περνώντας το Omerli, συναντώ έναν Τούρκο ποδηλάτη. Μαθαίνω ότι εδώ υπάρχουν λιγοστοί ποδηλάτες. Τού λέω ότι είναι ήρωες και συμφωνεί απολύτως!
Η κίνηση κάποτε επιτέλους θα λιγοστέψει. Το περιβάλλον ξαναγίνεται επιτέλους πιο ευχάριστο. Ο δρόμος περνά μέσα από βουνά με δάση οξυάς.
- Προς τα νότια η λίμνη του Omerli, που έχει προκύψει από δύο φράγματα (από τα πάμπολλα της Τουρκίας), από την οποία υδρεύεται η Ιστανμπούλ.
- Θάλαττα, θάλαττα! - Προχωρημένο απόγευμα, σε μια δύσκολη ορεινή διαδρομή με συνεχή ανεβοκατεβάσματα, η 'Αργώ' μου αντικρύζει τον Εύξεινο Πόντο!
Φτάνοντας στο Sile, νιώθω πραγματικά λες και βρίσκομαι σε έναν διαφορετικό κόσμο. Τα μέρη είναι γραφικά. Κινούμαι σε μία αγροτική περιοχή που δεν θυμίζει με τίποτα αυτά που υπέστην σήμερα. Γύρω μου βλέπω κτήματα, σπιτάκια, δέντρα, πράσινη φύση και ησυχία. Ανυπομονώ να βραχώ στα νερά του Πόντου! Ωστόσο άλλα προηγούνται: είχα μία πολύ δύσκολη μέρα, υπάρχει κούραση και νευρική ένταση, η ώρα είναι προχωρημένη. Τρία πράγματα επείγουν: καλό μπάνιο, καλό φαγητό, καλός ύπνος. Τόσο απλά. Απλά και βασικά.
Μπαίνω στο Σίλε για μερικά ψώνια. Δυο αστυνομικοί θα μού πουν ότι κάμπινγκ δεν υπάρχει (παρότι ο τούρκικος χάρτης που έχω το δείχνει), υπάρχει όμως το κλασικό "οτέλ". Αλίμονό μου εάν πάω σε ξενοδοχείο. Χρειάζομαι ησυχία και καλό ύπνο. Με κοιτάνε αυστηρά με νόημα όταν μού λένε ότι η κατασκήνωση απαγορεύεται, θέλοντας πραγματικά να με αποτρέψουν. "Τσαντίρ γιοκ". Βεβαίως φίλε μου, το κατάλαβα, και σε λίγο όταν θα χαθώ από το οπτικό σου πεδίο θα σού το εξηγήσω καλύτερα. Κανένα πρόβλημα, καθένας κάνει τη δουλειά του όπως μπορεί καλύτερα. Σε δυο χιλιόμετρα, μπαίνω σε ένα δρομάκι και βρίσκω ένα μέρος κατάλληλο να φιλοξενήσει τη σκηνή μου, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.
Ο καιρός είναι θαυμάσιος. Το μαγείρεμα ξεκινά. Η νύχτα προβλέπεται ήσυχη.
Πολύ πρωί, όταν ξημερώνει, ετοιμάζω το ποδήλατό μου και βγαίνω στο δρόμο. Θέλω να περάσω όσο γίνεται περισσότερη πόλη πριν αρχίσει η μεγάλη κυκλοφορία.
Έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου παίρνω την τελευταία αναγκαστική ανάσα τσίκνας και αναχωρώ. Κατευθύνομαι νότια και ανατολικά, για να παρακάμψω το αεροδρόμιο και να μπω αριστερά στο Βόσπορο.
Η σχετική ησυχία δεν θα κρατήσει πολύ. Δεν θα έχει περάσαι καλά-καλά μία ώρα και η κόλαση ξαναρχίζει. Δυστυχώς κινούμαι σε περιφερειακό δρόμο, όπου οι ταχύτητες είναι μεγάλες. Είναι πρωί και οι τρελοί τρέχουν στις δουλειές τους.
Άπειρα οχήματα περνούν δίπλα από τον αγκώνα μου με 100χλμ./ώρα. Εναλλακτικός δρόμος δεν υπάρχει και θα πρέπει να υποστώ το μαρτύριο και τον κίνδυνο. Αφήνω το αεροδρόμιο αριστερά, συνεχίζω ανατολικά, στρίβω βόρεια στην δυτική πλευρά του Βοσπόρου.
Σε ένα φανάρι υπάρχει λίγος κενός χώρος και σταματώ για να πάρω μια ανάσα. Στην άλλη άκρη της διασταύρωσης βλέπω ένα περιπολικό με δύο αστυνομικούς. Διασχίζω το δρόμο με τα πόδια, τρέχω σαν το διάβολο να περάσω απέναντι. Τους παρακαλώ εάν έχουν να μού δώσουν ένα ανακλαστικό γιλέκο, σαν αυτά που φορούν οι ίδιοι. Ο ένας ανοίγει την μπαγαζιέρα του περιπολικού, λέει ότι δεν έχει. Βγάζει το δικό του και μού το δίνει! Τους ευχαριστώ πολύ. Ρωτώ να μάθω εάν επιτρέπεται η διέλευση ποδηλάτου από τη μεγάλη γέφυρα και μού απαντούν "ναι". Πολύ ήθελα να το ακούσω αυτό!
Αφήνω στα δεξιά την αποβάθρα του Σίρκετζι, από όπου ξεκινούν τα φέρρυ-μπωτ για την ασιατική πλευρά, καθώς και τη γέφυρα του Γαλατά. Έχω περάσει δύο ώρες σήμερα ήδη μέσα στους κολασμένους δρόμους αυτής της πόλης, όταν πάνω στην γέφυρα Halic θα σταματήσω με προσοχή στη μπαριέρα για μια φωτογραφία του Κεράτιου Κόλπου. Πρόκειται για μία από εκείνες τις σπάνιες στιγμές, όταν η ιστορική μνήμη γεννά συναισθήματα, ενώ τα μάτια σου αντικρύζουν ένα τοπίο, μια εικόνα.
Δεν πρέπει να βρίσκομαι πολύ μακριά από τη γέφυρα και αγωνίζομαι για την επιβίωση στον αυτοκινητόδρομο. Ένα αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο δεξιά με αναμμένα αλάρμ και πίσω του ένα περιπολικό της τροχαίας. Ο αστυνομικός με φωνάζει να σταματήσω. Πού πάς; Στη γέφυρα. Γιασάκ. Τι; Γιασάκ. Απαγορεύεται το ποδήλατο στη γέφυρα, μπισικλέτ γιασάκ. Μα... αστυνομικοί μου είπαν ότι μπορώ. Γιασάκ, τελεία και παύλα. Και πού πάω τώρα; Πώς θα γυρίσω πίσω στο Σίρκετζι; Να μια καλή ερώτηση: πώς θα πιάσω το αντίθετο ρεύμα. Μου λέει να πάρω το ποδήλατο στα χέρια, να πάω κόντρα σε ένα κομμάτι, μετά να διασχίσω ένα πάρκο, να βρω έναν άλλο δρόμο, να στρίψω δεξιά, μετά αριστερά, μετά πάλι δεξιά, ανατολίτικη κατάσταση... Φτάνει, δεν θέλω να ακούσω άλλο. Τι απογοήτευση!
Ιδού λοιπόν ένα παράδειγμα, πώς μπορείς να ζημιωθείς από άνθρωπο που δεν έχει κακή πρόθεση: οι δυο αστυνομικοί μού είπαν αυτό που θα ήθελα να ακούσω και όχι αυτό που πράγματι ίσχυε. Δεν είναι μόνο το ότι ήθελα να περάσω το Βόσπορο με το ποδήλατό μου. Είναι επίσης που θα χάσω τρεις πολύτιμες ώρες το λιγότερο στην προσπάθειά μου να ξεφύγω από την πόλη. Μόνο για να βρεθώ στο αντίθετο ρεύμα, θα μού πάρει τουλάχιστον ένα μισάωρο προσπαθώντας να βγάλω άκρη σε αλλεπάλληλους κάθετους και μη δρόμους και ρωτώντας μέσα στα στενά μιας γειτονιάς.
Λίγο πριν την επιστροφή στο Σίρκετζι, μου έμελλε να ζήσω μια άλλη τρομακτική στιγμή, τη στιγμή της διάβασης κάτω από τη γέφυρα του Κεράτιου. Πρόκειται για μια τερατώδη κατασκευή, με ανυπολόγιστους τόνους από τσιμέντο και σίδερο. Πάνω στη γέφυρα ο δρόμος έχει έξη τουλάχιστον λωρίδες κυκλοφορίας και όταν βρεθείς κάτω από τη γέφυρα, ο θόρυβος που ακούγεται απλώς δεν μπορεί να περιγραφεί.
Στην είσοδο της αποβάθρας επιβίβασης του οχηματαγωγού, ο υπάλληλος με χρεώνει ως "όχημα με τρέιλερ" μόλις βλέπει το τρέιλερ που κουβαλώ. Απίστευτη επαγγελματική συνέπεια... Μπαίνω επιτέλους στο πλοίο, το οποίο θα με βγάλει από το Sirkeci της δυτικής όχθης του Βοσπόρου στο Harem της ανατολικής, το παλιό Σκούταρι. Μέσα στο πλοίο ένας υπάλληλος βλέποντας το ποδήλατό μου έρχεται να μού πιάσει κουβέντα. Ενθουσιάζεται μαθαίνοντας ότι είμαι Έλληνας. Ξέρει αγγλικά, φορά γυαλιά, φαίνεται μορφωμένος. Δείχνει γύρω με μια αργή κίνηση και λέει με περηφάνια: "είσαι στην Ιστανμπούλ, τη μητρόπολη του πολιτισμού".
Με ανάμικτα συναισθήματα, από το πλοίο αποχαιρετώ αυτήν την πόλη. Το Λος Άντζελες της Ανατολής. Εάν με άφηναν με ένα ποδήλατο στους αυτοκινητόδρομους του Λος Άντζελες, δεν νομίζω ότι θα κινδύνευα περισσότερο.
Με θέα τον Γαλατά και τον Πύργο του, ακουμπισμένος στην κουπαστή του φέρρυ-μποτ, δυο δάκρυα φεύγουν από τα μάτια μου μέσα στο Βόσπορο. Δυο δάκρυα για αυτή την ιστορική πόλη, που για αιώνες αντιστάθηκε στη βαρβαρότητα του μεσαίωνα. Αναρωτιέμαι σε δυο-τρεις δεκαετίες τι θα έχει απομείνει στην πόλη που από "μητρόπολη του πολιτισμού" εξελίσσεται σε μητρόπολη του χρήματος. Όχι, αυτή δεν είναι πλέον η Κωνσταντινούπολη, είναι η Ιστανμπούλ. Φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται αμείλικτη: ό,τι δεν κατόρθωσαν επί αιώνες οι σπάθες των βαρβάρων το κατορθώνει η δύναμη του χρήματος.
Αμέσως μετά την αποβίβαση στην περιοχή του Σκούταρι, την αρχαία Χρυσούπολη, τραβώ την πρώτη φωτογραφία επί ασιατικού εδάφους. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή για μένα, γιατί πρώτη μου φορά πατώ το πόδι μου στην Ασία!
Ρίχνω μια τελευταία ματιά στην παλιά Κωνσταντινούπολη προς τα νοτιοδυτικά, με τους μιναρέδες της Αγιασοφιάς πάντα να καρφώνουν τον ουρανό. Μέσα στο Βόσπορο βλέπω τον Πύργο της Παρθένου (ή του Λεάνδρου). Πρώτη φορά χτίστηκε από τον Αθηναίο Αλκιβιάδη το 408 π.Χ. για τον έλεγχο των περσικών πλοίων. Τον Πύργο της Παρθένου περιβάλλει ο αρχαιοελληνικός μύθος της Ηρούς και του Λεάνδρου, που κολυμπούσε κάθε βράδυ τον Ελλήσποντο από την Άβυδο ως την Σηστό απέναντι για να δει την αγαπημένη του, οδηγούμενος απο το φανάρι που άναβε η ιέρεια της Αφροδίτης στον πύργο της. Κάποια αποφράδα βραδυά, η θύελλα έσβησε το φανάρι και τα κύματα έπνιξαν τον Λέανδρο και η Ηρώ έπεσε από τον πύργο. Λόγω της εγγύτητας του Βοσπόρου με τα Δαρδανέλλια, ο μύθος "μεταφέρθηκε" στον πρώτο ήδη από την αρχαιότητα. Ο μύθος ενέπνευσε πολλούς κλασσικούς και στις 3 Μαΐου του 1810 στα 22 του χρόνια ο Λόρδος Βύρων κολύμπησε από τη Σηστό στην Άβυδο σε 4 ώρες επαναλαμβάνοντας το μυθικό κολύμπι του Λεάνδρου. Σε μία δεύτερη εκδοχή του μύθου, ένας προφήτης είπε σε έναν σουλτάνο ότι η πολυαγαπημένη του κόρη θα πεθάνει από φίδι στα 18α της γενέθλια. Ο σουλτάνος έβαλε την κόρη του στον πύργο, μακριά από τη γη ώστε κανένα φίδι να μην την πλησιάσει και την έβλεπε μόνο ο ίδιος. Στα 18α γενέθλια της πριγκίπισσας, τής έφερε ένα καλάθι με πολύτιμα εξωτικά φρούτα, ικανοποιημένος για την διάψευση της προφητείας, αλλά μία οχιά βγήκε από το καλάθι και δάγκωσε το κορίτσι που πέθανε στα χέρια του.
Έφτασε το μεσημέρι. Αυτό που μού απομένει για σήμερα είναι ένα και μόνο, να ξεφύγω μακριά από τον αστικό ιστό, από αυτή την πόλη-φαινόμενο, σε ένα ασφαλές μέρος για να διανυκτερεύσω. Εάν κατορθώσω να φτάσω στα παράλια του Ευξείνου, ακόμα καλύτερα.
Θα ακολουθήσουν πολλές ώρες δοκιμασίας μέσα στην κίνηση. Το μόνο που θέλω είναι να μη χάσω το δρόμο προς το Σίλε, ρωτώ λοιπόν συνεχώς και κάνω πετάλι, εισπράττων καταφατικά βλέμματα. Θα συναντήσω ανηφόρες που με καθυστερούν, όπως και τούνελ, μέσα από τα οποία οι τρελοί εξακολουθούν να περνούν ασταμάτητα δίπλα στο χέρι μου χωρίς να κόψουν καθόλου ταχύτητα. Ευτυχώς τουλάχιστον που τα περισσότερα από αυτά τα τούνελ έχουν φωτισμό.
Περνώντας το Omerli, συναντώ έναν Τούρκο ποδηλάτη. Μαθαίνω ότι εδώ υπάρχουν λιγοστοί ποδηλάτες. Τού λέω ότι είναι ήρωες και συμφωνεί απολύτως!
Η κίνηση κάποτε επιτέλους θα λιγοστέψει. Το περιβάλλον ξαναγίνεται επιτέλους πιο ευχάριστο. Ο δρόμος περνά μέσα από βουνά με δάση οξυάς.
Φτάνοντας στο Sile, νιώθω πραγματικά λες και βρίσκομαι σε έναν διαφορετικό κόσμο. Τα μέρη είναι γραφικά. Κινούμαι σε μία αγροτική περιοχή που δεν θυμίζει με τίποτα αυτά που υπέστην σήμερα. Γύρω μου βλέπω κτήματα, σπιτάκια, δέντρα, πράσινη φύση και ησυχία. Ανυπομονώ να βραχώ στα νερά του Πόντου! Ωστόσο άλλα προηγούνται: είχα μία πολύ δύσκολη μέρα, υπάρχει κούραση και νευρική ένταση, η ώρα είναι προχωρημένη. Τρία πράγματα επείγουν: καλό μπάνιο, καλό φαγητό, καλός ύπνος. Τόσο απλά. Απλά και βασικά.
Μπαίνω στο Σίλε για μερικά ψώνια. Δυο αστυνομικοί θα μού πουν ότι κάμπινγκ δεν υπάρχει (παρότι ο τούρκικος χάρτης που έχω το δείχνει), υπάρχει όμως το κλασικό "οτέλ". Αλίμονό μου εάν πάω σε ξενοδοχείο. Χρειάζομαι ησυχία και καλό ύπνο. Με κοιτάνε αυστηρά με νόημα όταν μού λένε ότι η κατασκήνωση απαγορεύεται, θέλοντας πραγματικά να με αποτρέψουν. "Τσαντίρ γιοκ". Βεβαίως φίλε μου, το κατάλαβα, και σε λίγο όταν θα χαθώ από το οπτικό σου πεδίο θα σού το εξηγήσω καλύτερα. Κανένα πρόβλημα, καθένας κάνει τη δουλειά του όπως μπορεί καλύτερα. Σε δυο χιλιόμετρα, μπαίνω σε ένα δρομάκι και βρίσκω ένα μέρος κατάλληλο να φιλοξενήσει τη σκηνή μου, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.
Ο καιρός είναι θαυμάσιος. Το μαγείρεμα ξεκινά. Η νύχτα προβλέπεται ήσυχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου