Το βάπτισμα του πυρός: οι πρώτες 6 ημέρες εντός Ελλάδος μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
- Στην αρχή του μύθου - Στις αρχαιότητες του λόφου της Γορίτσας με θέα την Ιθάκη μου, αυτή που θα με περιμένει μέχρι να επιστρέψω, πάνω από τον Παγασητικό, την πρώτη θάλασσα που πέρασαν οι Αργοναύτες.
Είναι δέκα η ώρα περίπου το πρωί. Κυλώ με το ποδήλατό μου αργά στο ζεστό καλοκαιριάτικο θεσσαλικό κάμπο. Προσπαθώ να σκέφτομαι το παρόν, όχι το μέλλον, ούτε το παρελθόν, παρότι το τελευταίο συνήθως κυλά σαν το νερό που ακολουθεί το συντομότερο δρόμο βάσει του αναπόδραστου νόμου της βαρύτητας. Εχθές, την προηγούμενη μέρα της αναχώρησής μου, ζήτησα από τον Νίκο να βρεθούμε στο λόφο της Γορίτσας, στις παρυφές του Βόλου, σε ένα σημείο με θέα στην γενέτειρά μας και τον Παγασητικό Κόλπο. Ήθελα ο Νίκος να τραβήξει την πρώτη φωτογραφία του ταξιδιού μου.
Ο Νίκος Μαγγίτσης, ο μοναδικός Έλληνας μέχρι σήμερα που πραγματοποίησε τον στόχο των Seven Summits - δηλ. πάτησε το πόδι του στις επτά ψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων του πλανήτη - έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην απόφασή μου για το ταξίδι. Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, συμπατριώτες και εικοσάχρονα παιδιά, όταν σε ένα ορειβατικό περπάτημα στον Όλυμπο, ενώ ο Νίκος βάδιζε εγώ έπρεπε να τρέχω για να τον φτάσω. Πριν από δύο χρόνια, όταν κατάλαβα ότι η Αργώ δεν έμελλε να πάει με το κουπί στην Κολχίδα - συνεπώς δεν θα μπορούσα να είμαι μέσα της -, τότε όταν πρωτοέκανα την σκέψη να εκτελέσω τον μύθο με το ποδήλατό μου, συνάντησα το Νίκο για να τού κάνω μία βασική ερώτηση. Με δεδομένο ότι σε καμία περίπτωση δεν διαθέτω μια φυσική κατάσταση ανάλογη με την δική του, ήθελα τη γνώμη του, εάν εκτιμούσε ότι θα είμαι σε θέση να φέρω εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα. Ο Νίκος με κοίταξε με ένα ύφος που δεν περίμενα, με κοίταξε απλά λες και απαντούσε σε ερώτηση του τύπου "πότε θα βγούμε για καφέ" ξεστομίζοντας την φράση του: "Φίλε, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το σώμα γίνονται με την ψυχή". Σιώπησα. Δεν είχα κάτι άλλο να ρωτήσω. Ο μόνος που θα έπρεπε να ρωτήσω ήταν ο εαυτός μου. Και μετά την απάντηση που πήρα από αυτόν, αποφάσισα το ταξίδι, το σχεδίασα, και πριν από δύο ώρες το ξεκίνησα.
Το ρολόι δείχνει δέκα. Χθες το απόγευμα, ο Νίκος έβγαλε από το χέρι του το ρολόι του. Μού είπε ότι έχει χρήσιμες λειτουργίες, όπως αλτίμετρο, πυξίδα και θερμόμετρο, και προσέθεσε: "αυτό το ρολόι το φορούσα στο χέρι μου στις 24 Μαΐου 2004 το πρωί στην κορυφή του Έβερεστ. Θα μου το φέρεις ο ίδιος πίσω όταν επιστρέψεις". Σε ευχαριστώ, φίλε, θα μού κρατά συντροφιά σε μέρη μακρινά. Στις δύσκολες στιγμές θα σε θυμάμαι και θα παίρνω δύναμη.
Κατά τα άλλα, το ταξίδι φαίνεται να ξεκινά όπως κάθε ανάλογο ταξίδι. Αυτή τη φορά το μυαλό μου βρίσκεται ίσως στο μέλλον, καθώς αυτά που θα ακολουθήσουν θα αφορούν περισσότερο σε έναν χώρο εκτός Ελλάδος. Ωστόσο φυσικά, ξέρω ότι θα απολαύσω και εντός Ελλάδος το ταξίδι. Σε έξη ημέρες περίπου θα βρίσκομαι στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Θα χρησιμοποιήσω αυτές τις έξη ημέρες ως έναν χρόνο προσαρμογής. Το τελευταίο διάστημα δεν έχω ασκηθεί ιδιαιτέρως, δηλ. δεν έχει προηγηθεί καμία φυσική προετοιμασία για την προσπάθεια που πρόκειται να ακολουθήσει. Ξέρω ότι η πείρα μου θα με βοηθήσει. Εδώ και έναν χρόνο δεν έχω ταξιδέψει με ποδήλατο - και πρέπει να προσαρμοστώ σιγά-σιγά, τόσο στη σωματική προσπάθεια όσο και στην ψυχολογία. Έτσι, χωρίς κάτι να με πιέζει, φρέσκος-φρέσκος, την πρώτη μέρα θα καλύψω αρκετά χιλιόμετρα, φτάνοντας μέχρι την Σκοτίνα. Θα βρω ένα ήσυχο μέρος για διανυκτέρευση σε ένα άδειο γιαπί και την επόμενη μέρα το πρωί θα ακολουθήσω τον παραλιακό δρόμο προς Κατερίνη.
Ελλάδα, 2010: το ποδήλατο απαγορεύεται στην εθνική οδό. Στα παράλια του νομού Πιερίας, η εύρεση του δρόμου μέσα στα στενά θα αποδειχτεί μία όχι ιδιαιτέρως εύκολη υπόθεση. Σού απαγορεύουν μεν την εθνική οδό, αλλά χωρίς να σού προσφέρουν εναλλακτική λύση - και εκτός αυτού δεν υπάρχει σήμανση στους δρόμους! Παρόλα αυτά, το δεύτερο βράδυ θα με βρει κατασκηνωμένον στις όχθες του ποταμού Αξιού. Το κουνούπι σύννεφο, καθώς και μια απίστευτη βρώμα από τραγιά από ένα γειτονικό μαντρί.
- Μια συνηθισμένη πινακίδα - Μετά την Κατερίνη, μια πινακίδα τραβά την προσοχή μου: 'Νέα Τραπεζούντα'. Προφανώς επρόκειτο για προσφυγικό χωριό που έφερε και φέρει την αρχική ιστορική ονομασία. Κι όμως, στο ταξίδι μου αυτό κατευθύνομαι προς την 'κανονική' Τραπεζούντα: εάν όλα πάνε καλά θα βρεθώ εκεί σε περίπου ένα μήνα.
- Καταμεσήμερο - Αγρότες στον κάμπο της Ημαθίας δουλεύουν κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο.
Την επαύριο, αφού περάσω από την αρκούντως οδυνηρή για έναν ποδηλάτη βόρεια Θεσσαλονίκη, θα ακολουθήσω την παλιά εθνική Θεσσαλονίκης Καβάλας φυσικά - ούτε κουβέντα για τη Νέα Εγνατία! Η διαδρομή εξαιρετική, περνά μέσα από τα χωριά των νότιων παρυφών των λιμνών Κορώνεια και Βόλβη. Μετά τα καταπράσινα στενά τη Ρεντίνας και την Ασπροβάλτα, το σούρουπο θα με βρει στις όχθες ενός άλλου ποταμού, του Στρυμόνα, δίπλα στο λιοντάρι της Αμφίπολης.
- Εμπειρία μεγαλούπολης - Στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης, χαμένος στο χάος της κυκλοφορίας των μεγάλων δρόμων. Αν μπορούσα τότε να φανταστώ τι με περίμενε, αυτό δεν θα ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που μού έμελλε να βιώσω στις μεγαλουπόλεις της ανατολής.
Την επόμενη μέρα, στην αγορά της συμπαθητικής Ξάνθης θα αντικαταστήσω μια σαμπρέλα που ήδη τέθηκε εκτός μάχης. Θα συνεχίσω νοτιοανατολικά, προτιμώντας και πάλι τον παλιό δρόμο μακριά από την εθνική, προς το Πόρτο Λάγος. Το μεσημέρι με βρίσκει στα μοναδικά τοπία του Πόρτο Λάγος και της λιμνοθάλασσας της Βιστωνίδας. Προχωρημένο απόγευμα, θα βρεθώ στο χωριό Παράδεισος (όνομα και πράγμα), από όπου περνώ για να πάρω φρέσκο νερό από την πηγή. Μερικά παιδιά παίζουν με τα ποδήλατά τους και έρχονται να πιάσουν κουβέντα με τον ταξιδιώτη του "περίεργου" ποδηλάτου. Και το επόμενο βράδυ θα διανυκτερεύσω πάλι στην όχθη ενός ποταμού. Ενός εξαιρετικού ποταμού. Τα τοπία του Νέστου είναι μαγευτικά.
Υπάρχει ελάχιστος κόσμος, λες και βρίσκομαι σε εγκαταλειμένη χώρα. Σκέφτομαι ότι μόλις τέσσερις μέρες πέρασαν και έχω σχεδόν διασχίσει τη μισή Ελλάδα. Το βράδυ μια βροχούλα θα δροσίσει τον τόπο και θα γεμίζει την ατμόσφαιρα με τη μυρωδιά της βρεγμένης γης.
- Πρωινή βόλτα - Στα Στενά του Νέστου, δίπλα στους Τοξότες, στο χώρο όπου πέρασα το τέταρτο βράδυ αυτού του ταξιδιού, στον πρώτο ήλιο της καινούργιας μέρας.
Το επόμενο βράδυ, αυτή τη φορά η σκηνή μου δεν θα στηθεί σε ποτάμι, αλλά στις Σάπες, σε ένα χωράφι με θερισμένο τριφύλλι. Ώρα πέντε και είκοσι το πρωί, θα ακούσω τον πρώτο ιμάμη. Είναι απελπιστικά κακόφωνος. Το πρωινό τραγούδι του - πάντα σε δρόμο σαμπάχ - δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά στη φωνή του αηδονιού στο διπλανό δέντρο. Ελπίζω στο υπόλοιπο ταξίδι μου να ακούσω πιο ενδιαφέροντες ιμάμηδες.
Το πρωί κατά την είσοδο στην Αλεξανδρούπολη, συναντιέμαι με έναν Ιταλό ποδηλάτη. Ο άνθρωπος είναι 52 χρονών και θα διανύσει σε έξη μέρες συνολικά την απόσταση από την βόρεια Ιταλία μέχρι την Κωνσταντινούπολη, μέσω Φυρόμ Ρουμανίας Βουλγαρίας και Ελλάδας. Αυτός παιδί μου δεν είναι άνθρωπος, είναι μηχανή: έχει ένα φορτωμένο βαρύ ποδήλατο με το οποίο κάνει μέχρι 300 χιλιόμετρα τη μέρα! Και όπως κάθε φυσιολογικός Ιταλός, ξέρει μόνο ιταλικά και καμία άλλη γλώσσα.
Στις Φέρες, έχω σταματήσει για την καθιερωμένη μεσημεριανή παύση και το φαγητό. Εκεί που κάθομαι, γύρω από την ύπαρξή μου πετά ένα σύννεφο κουνούπια. Τα σκοτώνω ανελέητα, και γύρω μου μαζεύονται άλλα πλήθη, μυρμηγκιών αυτή τη φορά, που μαζεύουν τα σκοτωμένα κουνούπια και σχηματίζοντας μια γραμμή τα πάνε στη φωλιά τους. Εάν αυτό συμβαίνει εδώ μέρα μεσημέρι, αναρωτιέμαι τι θα γίνεται το σούρουπο!
Το έκτο και τελευταίο βράδυ εντός Ελλάδος θα με βρει στο χωριό Αρδάνιο, κοντά στα σύνορα. Σε ένα άσχημο μέρος, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι αύριο πρωί-πρωί να περάσω τα σύνορα και να αρχίσω την τριήμερη περιπέτειά μου, όπως εκτιμώ, μέχρι να δω τον Εύξεινο Πόντο. Αμήν.
- Η τελευταία Ελλάδα - 25 Ιουνίου και ώρα 07:48. Αυτές είναι οι τελευταίες σπιθαμές ελληνικού εδάφους. Ζητώ από τους δύο στρατιώτες να μού τραβήξουν μια αναμνηστική φωτογραφία. Αν όλα πάνε καλά, θα ξαναπεράσω από εδώ σε δύο περίπου μήνες. Καλώς ήρθες Ανατολή, καλώς ήρθες Άγνωστο.
Είναι δέκα η ώρα περίπου το πρωί. Κυλώ με το ποδήλατό μου αργά στο ζεστό καλοκαιριάτικο θεσσαλικό κάμπο. Προσπαθώ να σκέφτομαι το παρόν, όχι το μέλλον, ούτε το παρελθόν, παρότι το τελευταίο συνήθως κυλά σαν το νερό που ακολουθεί το συντομότερο δρόμο βάσει του αναπόδραστου νόμου της βαρύτητας. Εχθές, την προηγούμενη μέρα της αναχώρησής μου, ζήτησα από τον Νίκο να βρεθούμε στο λόφο της Γορίτσας, στις παρυφές του Βόλου, σε ένα σημείο με θέα στην γενέτειρά μας και τον Παγασητικό Κόλπο. Ήθελα ο Νίκος να τραβήξει την πρώτη φωτογραφία του ταξιδιού μου.
Ο Νίκος Μαγγίτσης, ο μοναδικός Έλληνας μέχρι σήμερα που πραγματοποίησε τον στόχο των Seven Summits - δηλ. πάτησε το πόδι του στις επτά ψηλότερες κορυφές των επτά ηπείρων του πλανήτη - έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην απόφασή μου για το ταξίδι. Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, συμπατριώτες και εικοσάχρονα παιδιά, όταν σε ένα ορειβατικό περπάτημα στον Όλυμπο, ενώ ο Νίκος βάδιζε εγώ έπρεπε να τρέχω για να τον φτάσω. Πριν από δύο χρόνια, όταν κατάλαβα ότι η Αργώ δεν έμελλε να πάει με το κουπί στην Κολχίδα - συνεπώς δεν θα μπορούσα να είμαι μέσα της -, τότε όταν πρωτοέκανα την σκέψη να εκτελέσω τον μύθο με το ποδήλατό μου, συνάντησα το Νίκο για να τού κάνω μία βασική ερώτηση. Με δεδομένο ότι σε καμία περίπτωση δεν διαθέτω μια φυσική κατάσταση ανάλογη με την δική του, ήθελα τη γνώμη του, εάν εκτιμούσε ότι θα είμαι σε θέση να φέρω εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα. Ο Νίκος με κοίταξε με ένα ύφος που δεν περίμενα, με κοίταξε απλά λες και απαντούσε σε ερώτηση του τύπου "πότε θα βγούμε για καφέ" ξεστομίζοντας την φράση του: "Φίλε, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το σώμα γίνονται με την ψυχή". Σιώπησα. Δεν είχα κάτι άλλο να ρωτήσω. Ο μόνος που θα έπρεπε να ρωτήσω ήταν ο εαυτός μου. Και μετά την απάντηση που πήρα από αυτόν, αποφάσισα το ταξίδι, το σχεδίασα, και πριν από δύο ώρες το ξεκίνησα.
Το ρολόι δείχνει δέκα. Χθες το απόγευμα, ο Νίκος έβγαλε από το χέρι του το ρολόι του. Μού είπε ότι έχει χρήσιμες λειτουργίες, όπως αλτίμετρο, πυξίδα και θερμόμετρο, και προσέθεσε: "αυτό το ρολόι το φορούσα στο χέρι μου στις 24 Μαΐου 2004 το πρωί στην κορυφή του Έβερεστ. Θα μου το φέρεις ο ίδιος πίσω όταν επιστρέψεις". Σε ευχαριστώ, φίλε, θα μού κρατά συντροφιά σε μέρη μακρινά. Στις δύσκολες στιγμές θα σε θυμάμαι και θα παίρνω δύναμη.
Κατά τα άλλα, το ταξίδι φαίνεται να ξεκινά όπως κάθε ανάλογο ταξίδι. Αυτή τη φορά το μυαλό μου βρίσκεται ίσως στο μέλλον, καθώς αυτά που θα ακολουθήσουν θα αφορούν περισσότερο σε έναν χώρο εκτός Ελλάδος. Ωστόσο φυσικά, ξέρω ότι θα απολαύσω και εντός Ελλάδος το ταξίδι. Σε έξη ημέρες περίπου θα βρίσκομαι στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Θα χρησιμοποιήσω αυτές τις έξη ημέρες ως έναν χρόνο προσαρμογής. Το τελευταίο διάστημα δεν έχω ασκηθεί ιδιαιτέρως, δηλ. δεν έχει προηγηθεί καμία φυσική προετοιμασία για την προσπάθεια που πρόκειται να ακολουθήσει. Ξέρω ότι η πείρα μου θα με βοηθήσει. Εδώ και έναν χρόνο δεν έχω ταξιδέψει με ποδήλατο - και πρέπει να προσαρμοστώ σιγά-σιγά, τόσο στη σωματική προσπάθεια όσο και στην ψυχολογία. Έτσι, χωρίς κάτι να με πιέζει, φρέσκος-φρέσκος, την πρώτη μέρα θα καλύψω αρκετά χιλιόμετρα, φτάνοντας μέχρι την Σκοτίνα. Θα βρω ένα ήσυχο μέρος για διανυκτέρευση σε ένα άδειο γιαπί και την επόμενη μέρα το πρωί θα ακολουθήσω τον παραλιακό δρόμο προς Κατερίνη.
Ελλάδα, 2010: το ποδήλατο απαγορεύεται στην εθνική οδό. Στα παράλια του νομού Πιερίας, η εύρεση του δρόμου μέσα στα στενά θα αποδειχτεί μία όχι ιδιαιτέρως εύκολη υπόθεση. Σού απαγορεύουν μεν την εθνική οδό, αλλά χωρίς να σού προσφέρουν εναλλακτική λύση - και εκτός αυτού δεν υπάρχει σήμανση στους δρόμους! Παρόλα αυτά, το δεύτερο βράδυ θα με βρει κατασκηνωμένον στις όχθες του ποταμού Αξιού. Το κουνούπι σύννεφο, καθώς και μια απίστευτη βρώμα από τραγιά από ένα γειτονικό μαντρί.
Την επαύριο, αφού περάσω από την αρκούντως οδυνηρή για έναν ποδηλάτη βόρεια Θεσσαλονίκη, θα ακολουθήσω την παλιά εθνική Θεσσαλονίκης Καβάλας φυσικά - ούτε κουβέντα για τη Νέα Εγνατία! Η διαδρομή εξαιρετική, περνά μέσα από τα χωριά των νότιων παρυφών των λιμνών Κορώνεια και Βόλβη. Μετά τα καταπράσινα στενά τη Ρεντίνας και την Ασπροβάλτα, το σούρουπο θα με βρει στις όχθες ενός άλλου ποταμού, του Στρυμόνα, δίπλα στο λιοντάρι της Αμφίπολης.
Την επόμενη μέρα, στην αγορά της συμπαθητικής Ξάνθης θα αντικαταστήσω μια σαμπρέλα που ήδη τέθηκε εκτός μάχης. Θα συνεχίσω νοτιοανατολικά, προτιμώντας και πάλι τον παλιό δρόμο μακριά από την εθνική, προς το Πόρτο Λάγος. Το μεσημέρι με βρίσκει στα μοναδικά τοπία του Πόρτο Λάγος και της λιμνοθάλασσας της Βιστωνίδας. Προχωρημένο απόγευμα, θα βρεθώ στο χωριό Παράδεισος (όνομα και πράγμα), από όπου περνώ για να πάρω φρέσκο νερό από την πηγή. Μερικά παιδιά παίζουν με τα ποδήλατά τους και έρχονται να πιάσουν κουβέντα με τον ταξιδιώτη του "περίεργου" ποδηλάτου. Και το επόμενο βράδυ θα διανυκτερεύσω πάλι στην όχθη ενός ποταμού. Ενός εξαιρετικού ποταμού. Τα τοπία του Νέστου είναι μαγευτικά.
Υπάρχει ελάχιστος κόσμος, λες και βρίσκομαι σε εγκαταλειμένη χώρα. Σκέφτομαι ότι μόλις τέσσερις μέρες πέρασαν και έχω σχεδόν διασχίσει τη μισή Ελλάδα. Το βράδυ μια βροχούλα θα δροσίσει τον τόπο και θα γεμίζει την ατμόσφαιρα με τη μυρωδιά της βρεγμένης γης.
Το επόμενο βράδυ, αυτή τη φορά η σκηνή μου δεν θα στηθεί σε ποτάμι, αλλά στις Σάπες, σε ένα χωράφι με θερισμένο τριφύλλι. Ώρα πέντε και είκοσι το πρωί, θα ακούσω τον πρώτο ιμάμη. Είναι απελπιστικά κακόφωνος. Το πρωινό τραγούδι του - πάντα σε δρόμο σαμπάχ - δεν πιάνει χαρτωσιά μπροστά στη φωνή του αηδονιού στο διπλανό δέντρο. Ελπίζω στο υπόλοιπο ταξίδι μου να ακούσω πιο ενδιαφέροντες ιμάμηδες.
Το πρωί κατά την είσοδο στην Αλεξανδρούπολη, συναντιέμαι με έναν Ιταλό ποδηλάτη. Ο άνθρωπος είναι 52 χρονών και θα διανύσει σε έξη μέρες συνολικά την απόσταση από την βόρεια Ιταλία μέχρι την Κωνσταντινούπολη, μέσω Φυρόμ Ρουμανίας Βουλγαρίας και Ελλάδας. Αυτός παιδί μου δεν είναι άνθρωπος, είναι μηχανή: έχει ένα φορτωμένο βαρύ ποδήλατο με το οποίο κάνει μέχρι 300 χιλιόμετρα τη μέρα! Και όπως κάθε φυσιολογικός Ιταλός, ξέρει μόνο ιταλικά και καμία άλλη γλώσσα.
Στις Φέρες, έχω σταματήσει για την καθιερωμένη μεσημεριανή παύση και το φαγητό. Εκεί που κάθομαι, γύρω από την ύπαρξή μου πετά ένα σύννεφο κουνούπια. Τα σκοτώνω ανελέητα, και γύρω μου μαζεύονται άλλα πλήθη, μυρμηγκιών αυτή τη φορά, που μαζεύουν τα σκοτωμένα κουνούπια και σχηματίζοντας μια γραμμή τα πάνε στη φωλιά τους. Εάν αυτό συμβαίνει εδώ μέρα μεσημέρι, αναρωτιέμαι τι θα γίνεται το σούρουπο!
Το έκτο και τελευταίο βράδυ εντός Ελλάδος θα με βρει στο χωριό Αρδάνιο, κοντά στα σύνορα. Σε ένα άσχημο μέρος, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι αύριο πρωί-πρωί να περάσω τα σύνορα και να αρχίσω την τριήμερη περιπέτειά μου, όπως εκτιμώ, μέχρι να δω τον Εύξεινο Πόντο. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου