Χρόνος: 08:05, απόσταση: 97 χλμ., συνολική ανάβαση: 1575μ., ελάχιστο υψόμ.: 3μ., μέγιστο υψόμ.: 291μ.
Ανοίγω τα μάτια, βγαίνω από τη σκηνή. Ξημέρωσε. Τεντώνομαι, απλώνω τα χέρια στην ελεύθερη φύση. Τι ησυχία!
Μετά από αρκετές μέρες με ένταση, θέλω να ξεκουραστώ. Η βιασύνη, τέλος. Κάθε βιασύνη απαγορεύεται. Τις επόμενες μέρες θα πηγαίνω χαλαρά. Χθες ολοκλήρωσα ένα επικίνδυνο κομμάτι του ταξιδιού μου και στο εξής δικαιούμαι να πηγαίνω ήρεμα. Απλώς θα φροντίζω να μην χάνω άσκοπα χρόνο και να μην σπαταλώ τις δυνάμεις μου. Όποτε νιώθω την παραμικρή κούραση, θα βρίσκω ένα προστατευμένο μέρος και θα ξεκουράζομαι ή θα κοιμάμαι. Με μια τέτοια συντηρητική τακτική, τρία σημαντικά πράγματα υπάρχουν: το φαγητό, η ξεκούραση, ο ύπνος.
Ο δρόμος ξεφεύγει από τα παράλια και αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει στα βουνά. Βρίσκομαι στα δάση της Βιθυνίας. Αυτός ο δρόμος είναι ιδανικός για ποδήλατο. Είναι ένας στενός δρομάκος χωρίς κίνηση, πολύ γραφικός, μέσα σε καταπράσινα δάση με καστανιές. Η πρωινή δροσιά είναι πραγματικά απολαυστική. Τα αυτοκίνητα ελάχιστα. Θα περάσει ένα αυτοκίνητο κάθε πέντε λεπτά ή περισσότερο. Πραγματικά μια τόσο διαφορετική εμπειρία, σε σχέση με αυτά που πέρασα τις προηγούμενες μέρες... αυτό που ζω το θεωρώ σχεδόν απίστευτο.
- Χαμένος στα δάση της Βιθυνίας - Ο στενός δρόμος, ήσυχος, με ελάχιστη κίνηση, πολύ γραφικός, ανεβοκατεβαίνει μέσα από δάση καστανιάς στην πρωινή δροσιά.
- Σε ένα ξέφωτο του καστανοδάσους κάνω μία στάση για πρωινό. Πραγματικά, όταν δεν βιάζεσαι περνάς υπέροχα.
Στις ράχες, η θέα περιλαμβάνει απέραντα καταπράσινα βουνά και τίποτε άλλο. Κάθε λίγο θα συναντήσω κάποια πηγή που τρέχει υπέροχο νερό. Ο δρόμος περνά μέσα από μικρούς οικισμούς, χωμένους μέσα στα βουνά. Βρίσκομαι σε επίγειους παραδείσους, ξεχασμένους από τον υπόλοιπο κόσμο.
- Τα απέραντα αυτά δάση προφανώς είναι γεμάτα άγρια ζώα.
Συναντώ μια μικρή λίμνη. Υπάρχει εδώ ένα φαγάδικο (τι άλλο;), από τα χαρακτηριστικά που συναντάς στις άκρες των δρόμων. Δεν υπάρχουν πελάτες αυτή τη στιγμή. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι μπορεί να περνούν από αυτό το μαγαζάκι. Κάθομαι σε μια γωνιά, σε ένα ξύλινο τραπέζι. Η στιγμή είναι μαγευτική, υπάρχει μια παραδεισένια ησυχία. Ο κύριος που έχει την ταβέρνα έρχεται να μού μιλήσει, κρατώντας στα χέρια του δυο ποτήρια τσάι και μού προσφέρει το ένα.
Είναι ένας άντρας κοντά στα 70, με μια γαλήνια φυσιογνωμία. Πρώτη φορά βλέπει εδώ Έλληνα με ποδήλατο. Γενικώς, λίγοι τουρίστες περνούν από αυτό το δρόμο. Η οικονομική κρίση γίνεται εντονότερη όσο τα χρόνια περνούν. Ο κόσμος λιγοστεύει. Παλιότερα υπήρχε περισσότερος κόσμος. Δουλεύει την ταβέρνα το καλοκαίρι και το χειμώνα μένει στην Ιστανμπούλ, στα παιδιά του.
Θυμάται αμυδρά τους Έλληνες που ζούσαν σε αυτά τα μέρη όταν ήταν παιδί. Ξέρει μόνο τούρκικα και χαμογελά με νόημα όταν τον ρωτώ αν ξέρει κάποια γλώσσα για να συνεννοηθούμε. Θυμάται ότι οι Έλληνες ήταν μορφωμένοι και μιλούσαν ξένες γλώσσες. Είχαν λέει τα μεγαλύτερα σπίτια και υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τη δεκαετία του ΄50. Φεύγοντας άφησαν σπίτια και κτήματα και ο τόπος ερήμωσε. Θυμάται ότι ζούσε πολύς κόσμος και όλοι δουλεύανε την πλούσια γη. Σήμερα ο τόπος άδειασε. Την δεκαετία του ΄70 πάλι άρχισε να εγκαθίσταται κόσμος από διάφορα μέρη, κατά κανόνα φτωχοί που δεν είχαν γη και περιουσίες, αλλά ξανά σήμερα επαναλαμβάνεται το σενάριο της φυγής, καθώς με την οικονομική κρίση και την αστυφιλία υπάρχει καινούργιο κύμα προς τις πόλεις. Τι να πεις;
- Χώροι γαλήνης
- Κοιμητήρια, οι χώροι της εύγλωττης σιωπής
- Στην αγκαλιά του Μορφέα - Ένας περίεργος τουρίστας διέκοψε τον ύπνο του γαϊδουράκου, που κοιμάται το καταμεσήμερο δεμένος στο χωράφι.
- Σαν τις αρχαίες Ερμές - Περίεργες κατασκευές, χωρίς προφανή χρηστική αξία, χτίζονται με πέτρα στη μέση του κάμπου της Βιθυνίας. Η μόνη εξήγηση που επιδέχονται είναι ο μνημειακός-αναθηματικός χαρακτήρας.
- Αρχίζουν οι βρύσες - Ένα από τα πραγματικά όμορφα χαρακτηριστικά της υπαίθρου είναι οι άφθονες βρύσες που συναντάς στο δρόμο σου. Μέσα στα βουνά, η ποιότητα του νερού είναι άριστη. Σημεία ιδανικά για στάση, φαγητό και ξεκούραση.
Ο δρόμος συνεχώς ανεβοκατεβαίνει με μεγάλες κλίσεις, πράγμα που για έναν ποδηλάτη είναι δυστυχώς μεγάλο πρόβλημα. Το συνεχές πάνω κάτω σε κουράζει και σε καθυστερεί. Αυτό γίνεται αδιάκοπα, όλη τη μέρα.
Στη μέση του πουθενά, ένας ποδηλάτης με πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση! Σταματάμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο με δέος! "Να δεις τι σε περιμένει" μού λέει. "Εσένα να δεις τι σε περιμένει", του λέω. "Όχι, εσένα να δεις τι σε περιμένει". "Όχι, εσένα να δεις τι σε περιμένει". Δυο "τρελλοί" γελούν στη μέση του πουθενά. Και προς τις δυο κατευθύνσεις μάς περιμένει η ίδια μοίρα. 300 μέτρα πάνω, 300 μέτρα κάτω. Είναι Γερμανός. Απορεί με το τρέιλερ, πώς μπορώ και το κουβαλάω σε αυτές τις ανηφόρες. Με ύφος βαθυστόχαστο απαντώ "όλη μας η ζωή μια ανηφόρα είναι". Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και το είπα αυτό, αλλά άκουσα μια εύγλωττη σιωπή από τη μεριά του και μού ζήτησε μια αναμνηστική φωτογραφία. Σηκώνω και το δικό του ποδήλατο, για να διαπιστώσω ότι κι αυτό δεν είναι καθόλου ελαφρύ. Ξεκίνησε τη διαδρομή του από τη Συρία και διασχίζει την Τουρκία κατευθυνόμενος προς την Κωνσταντινούπολη. Στον οριζόντιο σωλήνα του ποδηλάτου έχει ένα ξύλινο ραβδί. Γιατί το έχεις αυτό; Για τα σκυλιά και τους κακούς ανθρώπους (με χιούμορ). Συνάντησες και τέτοιους; Όχι.
Περιέργως, το απόγευμα της ίδιας μέρας μέσα σε ένα χωριουδάκι συναντιέμαι και με δεύτερο ποδηλάτη. Είναι Βούλγαρος αυτή τη φορά. Μιλά καλά αγγλικά, και βρίσκεται προς το τέλος του ταξιδιού του. Κάνει τον γύρο της Μαύρης Θάλασσας, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για τα σκουπίδια. Στην Τουρκία δυστυχώς και αυτός συνάντησε υπερβολικό σκουπίδι. Ενώ μιλάμε, έρχονται μερικά παιδιά και ενώ δεν ξέρουμε τούρκικα, καταλαβαίνουμε ότι τα έστειλαν από ένα σπίτι για να μάς καλέσουν. Τα πρόσωπά τους λάμπουν. Είναι από τις φορές που λυπάσαι γιατί δεν ξέρεις τούρκικα.
Ο Vyacheslav θα μού πει ότι πρέπει να προσέξω βγαίνοντας από την Kandira σε μια συνοικία τσιγγάνων, όπου θα πρέπει να περάσω γρήγορα. Εγώ είμαι πιο τυχερός γιατί θα έχω κατηφόρα, αλλά αυτός είχε ανηφόρα και έπεσε πάνω του ένα μπουλούκι. Ευτυχώς τού αρπάξανε μόνο μια νάυλον σακούλα με σκουπίδια, την οποία είχε κρεμασμένη επίτηδες για αυτό το σκοπό στο πίσω μέρος του ποδηλάτου. Πέρα από την περιέργεια, είναι ιδιαιτέρως μακρυχέρηδες.
Στην έξοδο της Kandira, πράγματι βλέπω από μακριά το μαχαλά. Σκεπάζω το τρέιλερ και ξαμολιέμαι στην κατηφόρα. Περνώ μέσα από ένα πλήθος που φωνάζουν κουνώντας τα χέρια προς τα πάνω μου με ένα καταπληκτικό τρόπο! Ένας άντρας καμιά εικοσαριά χρονών φοράει παρδαλά ρούχα και ένα σωρό χρυσαφικά πάνω του στο λαιμό και τα χέρια και έρχεται σαν μπροστάρης ίσα κατά πάνω μου. Και από πίσω του και οι άλλοι με κυκλώνουν ουρλιάζοντας. Αλίμονό μου αν σταματήσω! Ευτυχώς η κατηφόρα με βοηθά να φύγω. Βλέπω μια αλάνα όπου παίζουν "ποδόσφαιρο" κλωτσώντας ένα τενεκέ ξυπόλητοι μέσα στη λάσπη. Με αντιλαμβάνονται και βλέπω ξαφνικά ένα μπουλούκι να ξεχύνεται προς το δρόμο προς το μέρος μου! Φυγή! Καθώς το ποδήλατό μου τρέχει στην κατηφόρα με καμιά τριανταριά χλμ./ώρα ακούω πίσω μου ένα γρήγορο "τακ τακ τακ τακ τακ". Γυρνώ και τι να δω; Ένα γυμνό γυφτάκι με κυνηγά! Δεν θα είναι πάνω από οκτώ χρονών, τρέχει ξυπόλητο στην άσφαλτο, και τρέχει με απίστευτη ταχύτητα! Αυτός όταν μεγαλώσει πρέπει να γίνει πρωταθλητής στους δρόμους ταχύτητας. Τρέχει σα δαίμονας!
- Βαθύσκια δάση, δάση, δάση... μέρη χωρίς κίνηση, με σποραδικά χωριά και ανθρώπους που σε καλούν για τσάι.
Ένα απογευματινό ψιλόβροχο με δροσίζει. Κάτι που δεν θα ξεχνούσα ποτέ από αυτά τα μέρη είναι οι μυρωδιές. Όλος ο τόπος, με την πλούσια βλάστηση, αναδύει ευωδιές που παρελαύνουν αδιάκοπα στα ρουθούνια σου. Σαν βρέξει, ιδίως όταν η βροχή αρχίζει ή μετά από ένα ψιλόβροχο, οι μυρωδιές αλλάζουν. Είναι και αυτό ένα κομμάτι της περιπέτειάς σου σε αυτή τη γη: να αντιλαμβάνεσαι τις μυρωδιές και να τις καταγράφεις στη μνήμη σου. Θαρρείς πως κάθε χορτάρι έχει και διαφορετική μυρωδιά ανάλογα με την υγρασία που δέχεται.
- Οι μυρωδιές της γης - Ένα συννεφιασμένο απόβροχο ιδανικό για να απολαύσει κανείς τις μυρωδιές της βρεγμένης γης.
- Χρώματα της Βιθυνίας - Πλησιάζει το σούρουπο, κάτω από μια πολύχρωμη δύση.
Ο συννεφιασμένος ουρανός προσφέρει μια πανέμορφη δύση. Ενώ σταματώ στην άκρη του δρόμου για μια φωτογραφία, ένα αυτοκίνητο σταματά απέναντί μου. Ο οδηγός με χαιρετά στα αγγλικά και πολύ ευγενικά με ρωτά αν έχω κάποιο πρόβλημα ή αν χρειάζομαι κάτι τέλος πάντων. Λέει ότι είναι από την Κωνσταντινούπολη, πρώτη φορά περνά από αυτά τα μέρη για να δει τον τόπο. Τα μέρη είναι εκπληκτικά και είναι πολύ ενθουσιασμένος.
Εδώ που είμαι δεν υπάρχει χωριό. Πρέπει να βρω νερό. Σταματώ σε ένα σπίτι στην ερημιά, και ρωτώ για πόσιμο νερό. Μια γυναίκα κάτι λέει σε έναν πιτσιρίκο. Ο μικρός αρπάζει τα μπουκάλια με σπιρτάδα και τρέχει σε ένα μεγάλο πλαστικό δοχείο ίσα με το μπόι του και προσπαθεί να το γείρει για να μεταγγίσει νερό στο μπουκάλι. Σπεύδω να βοηθήσω τον μικρό Μεμέτ. Δεν υπάρχει υδρευτικό δίκτυο και φέρνουν το πόσιμο νερό σε δοχεία και βαρέλια.
Και η σημερινή μέρα θα τελειώσει σε ένα χωράφι με φουντουκιές, κάπου μετά την Kaynarca, την αρχαία Γέννα. Τα χωράφια με τις φουντουκιές αποδεικνύονται καλοί χώροι για διανυκτέρευση. Χωρίς υποβλάστηση, με μαλακό γρασίδι, προσφέρουν ένα άριστο έδαφος για το στήσιμο της σκηνής. Θα απολαύσω έναν ανενόχλητο ύπνο, μέχρι το πρωί που θα με ξυπνήσουν πάλι τα αηδόνια από τα διπλανά δέντρα.
Ανοίγω τα μάτια, βγαίνω από τη σκηνή. Ξημέρωσε. Τεντώνομαι, απλώνω τα χέρια στην ελεύθερη φύση. Τι ησυχία!
Μετά από αρκετές μέρες με ένταση, θέλω να ξεκουραστώ. Η βιασύνη, τέλος. Κάθε βιασύνη απαγορεύεται. Τις επόμενες μέρες θα πηγαίνω χαλαρά. Χθες ολοκλήρωσα ένα επικίνδυνο κομμάτι του ταξιδιού μου και στο εξής δικαιούμαι να πηγαίνω ήρεμα. Απλώς θα φροντίζω να μην χάνω άσκοπα χρόνο και να μην σπαταλώ τις δυνάμεις μου. Όποτε νιώθω την παραμικρή κούραση, θα βρίσκω ένα προστατευμένο μέρος και θα ξεκουράζομαι ή θα κοιμάμαι. Με μια τέτοια συντηρητική τακτική, τρία σημαντικά πράγματα υπάρχουν: το φαγητό, η ξεκούραση, ο ύπνος.
Ο δρόμος ξεφεύγει από τα παράλια και αρχίζει να ανεβοκατεβαίνει στα βουνά. Βρίσκομαι στα δάση της Βιθυνίας. Αυτός ο δρόμος είναι ιδανικός για ποδήλατο. Είναι ένας στενός δρομάκος χωρίς κίνηση, πολύ γραφικός, μέσα σε καταπράσινα δάση με καστανιές. Η πρωινή δροσιά είναι πραγματικά απολαυστική. Τα αυτοκίνητα ελάχιστα. Θα περάσει ένα αυτοκίνητο κάθε πέντε λεπτά ή περισσότερο. Πραγματικά μια τόσο διαφορετική εμπειρία, σε σχέση με αυτά που πέρασα τις προηγούμενες μέρες... αυτό που ζω το θεωρώ σχεδόν απίστευτο.
Στις ράχες, η θέα περιλαμβάνει απέραντα καταπράσινα βουνά και τίποτε άλλο. Κάθε λίγο θα συναντήσω κάποια πηγή που τρέχει υπέροχο νερό. Ο δρόμος περνά μέσα από μικρούς οικισμούς, χωμένους μέσα στα βουνά. Βρίσκομαι σε επίγειους παραδείσους, ξεχασμένους από τον υπόλοιπο κόσμο.
Συναντώ μια μικρή λίμνη. Υπάρχει εδώ ένα φαγάδικο (τι άλλο;), από τα χαρακτηριστικά που συναντάς στις άκρες των δρόμων. Δεν υπάρχουν πελάτες αυτή τη στιγμή. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι μπορεί να περνούν από αυτό το μαγαζάκι. Κάθομαι σε μια γωνιά, σε ένα ξύλινο τραπέζι. Η στιγμή είναι μαγευτική, υπάρχει μια παραδεισένια ησυχία. Ο κύριος που έχει την ταβέρνα έρχεται να μού μιλήσει, κρατώντας στα χέρια του δυο ποτήρια τσάι και μού προσφέρει το ένα.
Είναι ένας άντρας κοντά στα 70, με μια γαλήνια φυσιογνωμία. Πρώτη φορά βλέπει εδώ Έλληνα με ποδήλατο. Γενικώς, λίγοι τουρίστες περνούν από αυτό το δρόμο. Η οικονομική κρίση γίνεται εντονότερη όσο τα χρόνια περνούν. Ο κόσμος λιγοστεύει. Παλιότερα υπήρχε περισσότερος κόσμος. Δουλεύει την ταβέρνα το καλοκαίρι και το χειμώνα μένει στην Ιστανμπούλ, στα παιδιά του.
Θυμάται αμυδρά τους Έλληνες που ζούσαν σε αυτά τα μέρη όταν ήταν παιδί. Ξέρει μόνο τούρκικα και χαμογελά με νόημα όταν τον ρωτώ αν ξέρει κάποια γλώσσα για να συνεννοηθούμε. Θυμάται ότι οι Έλληνες ήταν μορφωμένοι και μιλούσαν ξένες γλώσσες. Είχαν λέει τα μεγαλύτερα σπίτια και υπήρχαν στην περιοχή μέχρι τη δεκαετία του ΄50. Φεύγοντας άφησαν σπίτια και κτήματα και ο τόπος ερήμωσε. Θυμάται ότι ζούσε πολύς κόσμος και όλοι δουλεύανε την πλούσια γη. Σήμερα ο τόπος άδειασε. Την δεκαετία του ΄70 πάλι άρχισε να εγκαθίσταται κόσμος από διάφορα μέρη, κατά κανόνα φτωχοί που δεν είχαν γη και περιουσίες, αλλά ξανά σήμερα επαναλαμβάνεται το σενάριο της φυγής, καθώς με την οικονομική κρίση και την αστυφιλία υπάρχει καινούργιο κύμα προς τις πόλεις. Τι να πεις;
Ο δρόμος συνεχώς ανεβοκατεβαίνει με μεγάλες κλίσεις, πράγμα που για έναν ποδηλάτη είναι δυστυχώς μεγάλο πρόβλημα. Το συνεχές πάνω κάτω σε κουράζει και σε καθυστερεί. Αυτό γίνεται αδιάκοπα, όλη τη μέρα.
Στη μέση του πουθενά, ένας ποδηλάτης με πλησιάζει από την αντίθετη κατεύθυνση! Σταματάμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο με δέος! "Να δεις τι σε περιμένει" μού λέει. "Εσένα να δεις τι σε περιμένει", του λέω. "Όχι, εσένα να δεις τι σε περιμένει". "Όχι, εσένα να δεις τι σε περιμένει". Δυο "τρελλοί" γελούν στη μέση του πουθενά. Και προς τις δυο κατευθύνσεις μάς περιμένει η ίδια μοίρα. 300 μέτρα πάνω, 300 μέτρα κάτω. Είναι Γερμανός. Απορεί με το τρέιλερ, πώς μπορώ και το κουβαλάω σε αυτές τις ανηφόρες. Με ύφος βαθυστόχαστο απαντώ "όλη μας η ζωή μια ανηφόρα είναι". Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και το είπα αυτό, αλλά άκουσα μια εύγλωττη σιωπή από τη μεριά του και μού ζήτησε μια αναμνηστική φωτογραφία. Σηκώνω και το δικό του ποδήλατο, για να διαπιστώσω ότι κι αυτό δεν είναι καθόλου ελαφρύ. Ξεκίνησε τη διαδρομή του από τη Συρία και διασχίζει την Τουρκία κατευθυνόμενος προς την Κωνσταντινούπολη. Στον οριζόντιο σωλήνα του ποδηλάτου έχει ένα ξύλινο ραβδί. Γιατί το έχεις αυτό; Για τα σκυλιά και τους κακούς ανθρώπους (με χιούμορ). Συνάντησες και τέτοιους; Όχι.
Περιέργως, το απόγευμα της ίδιας μέρας μέσα σε ένα χωριουδάκι συναντιέμαι και με δεύτερο ποδηλάτη. Είναι Βούλγαρος αυτή τη φορά. Μιλά καλά αγγλικά, και βρίσκεται προς το τέλος του ταξιδιού του. Κάνει τον γύρο της Μαύρης Θάλασσας, στο πλαίσιο μιας καμπάνιας για τα σκουπίδια. Στην Τουρκία δυστυχώς και αυτός συνάντησε υπερβολικό σκουπίδι. Ενώ μιλάμε, έρχονται μερικά παιδιά και ενώ δεν ξέρουμε τούρκικα, καταλαβαίνουμε ότι τα έστειλαν από ένα σπίτι για να μάς καλέσουν. Τα πρόσωπά τους λάμπουν. Είναι από τις φορές που λυπάσαι γιατί δεν ξέρεις τούρκικα.
Ο Vyacheslav θα μού πει ότι πρέπει να προσέξω βγαίνοντας από την Kandira σε μια συνοικία τσιγγάνων, όπου θα πρέπει να περάσω γρήγορα. Εγώ είμαι πιο τυχερός γιατί θα έχω κατηφόρα, αλλά αυτός είχε ανηφόρα και έπεσε πάνω του ένα μπουλούκι. Ευτυχώς τού αρπάξανε μόνο μια νάυλον σακούλα με σκουπίδια, την οποία είχε κρεμασμένη επίτηδες για αυτό το σκοπό στο πίσω μέρος του ποδηλάτου. Πέρα από την περιέργεια, είναι ιδιαιτέρως μακρυχέρηδες.
Στην έξοδο της Kandira, πράγματι βλέπω από μακριά το μαχαλά. Σκεπάζω το τρέιλερ και ξαμολιέμαι στην κατηφόρα. Περνώ μέσα από ένα πλήθος που φωνάζουν κουνώντας τα χέρια προς τα πάνω μου με ένα καταπληκτικό τρόπο! Ένας άντρας καμιά εικοσαριά χρονών φοράει παρδαλά ρούχα και ένα σωρό χρυσαφικά πάνω του στο λαιμό και τα χέρια και έρχεται σαν μπροστάρης ίσα κατά πάνω μου. Και από πίσω του και οι άλλοι με κυκλώνουν ουρλιάζοντας. Αλίμονό μου αν σταματήσω! Ευτυχώς η κατηφόρα με βοηθά να φύγω. Βλέπω μια αλάνα όπου παίζουν "ποδόσφαιρο" κλωτσώντας ένα τενεκέ ξυπόλητοι μέσα στη λάσπη. Με αντιλαμβάνονται και βλέπω ξαφνικά ένα μπουλούκι να ξεχύνεται προς το δρόμο προς το μέρος μου! Φυγή! Καθώς το ποδήλατό μου τρέχει στην κατηφόρα με καμιά τριανταριά χλμ./ώρα ακούω πίσω μου ένα γρήγορο "τακ τακ τακ τακ τακ". Γυρνώ και τι να δω; Ένα γυμνό γυφτάκι με κυνηγά! Δεν θα είναι πάνω από οκτώ χρονών, τρέχει ξυπόλητο στην άσφαλτο, και τρέχει με απίστευτη ταχύτητα! Αυτός όταν μεγαλώσει πρέπει να γίνει πρωταθλητής στους δρόμους ταχύτητας. Τρέχει σα δαίμονας!
Ένα απογευματινό ψιλόβροχο με δροσίζει. Κάτι που δεν θα ξεχνούσα ποτέ από αυτά τα μέρη είναι οι μυρωδιές. Όλος ο τόπος, με την πλούσια βλάστηση, αναδύει ευωδιές που παρελαύνουν αδιάκοπα στα ρουθούνια σου. Σαν βρέξει, ιδίως όταν η βροχή αρχίζει ή μετά από ένα ψιλόβροχο, οι μυρωδιές αλλάζουν. Είναι και αυτό ένα κομμάτι της περιπέτειάς σου σε αυτή τη γη: να αντιλαμβάνεσαι τις μυρωδιές και να τις καταγράφεις στη μνήμη σου. Θαρρείς πως κάθε χορτάρι έχει και διαφορετική μυρωδιά ανάλογα με την υγρασία που δέχεται.
Ο συννεφιασμένος ουρανός προσφέρει μια πανέμορφη δύση. Ενώ σταματώ στην άκρη του δρόμου για μια φωτογραφία, ένα αυτοκίνητο σταματά απέναντί μου. Ο οδηγός με χαιρετά στα αγγλικά και πολύ ευγενικά με ρωτά αν έχω κάποιο πρόβλημα ή αν χρειάζομαι κάτι τέλος πάντων. Λέει ότι είναι από την Κωνσταντινούπολη, πρώτη φορά περνά από αυτά τα μέρη για να δει τον τόπο. Τα μέρη είναι εκπληκτικά και είναι πολύ ενθουσιασμένος.
Εδώ που είμαι δεν υπάρχει χωριό. Πρέπει να βρω νερό. Σταματώ σε ένα σπίτι στην ερημιά, και ρωτώ για πόσιμο νερό. Μια γυναίκα κάτι λέει σε έναν πιτσιρίκο. Ο μικρός αρπάζει τα μπουκάλια με σπιρτάδα και τρέχει σε ένα μεγάλο πλαστικό δοχείο ίσα με το μπόι του και προσπαθεί να το γείρει για να μεταγγίσει νερό στο μπουκάλι. Σπεύδω να βοηθήσω τον μικρό Μεμέτ. Δεν υπάρχει υδρευτικό δίκτυο και φέρνουν το πόσιμο νερό σε δοχεία και βαρέλια.
Και η σημερινή μέρα θα τελειώσει σε ένα χωράφι με φουντουκιές, κάπου μετά την Kaynarca, την αρχαία Γέννα. Τα χωράφια με τις φουντουκιές αποδεικνύονται καλοί χώροι για διανυκτέρευση. Χωρίς υποβλάστηση, με μαλακό γρασίδι, προσφέρουν ένα άριστο έδαφος για το στήσιμο της σκηνής. Θα απολαύσω έναν ανενόχλητο ύπνο, μέχρι το πρωί που θα με ξυπνήσουν πάλι τα αηδόνια από τα διπλανά δέντρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου