Χρόνος: 03:46, απόσταση: 38 χλμ., συνολική ανάβαση: 1190μ., ελάχιστο υψόμ.: 1020μ., μέγιστο υψόμ.: 1667μ.
Το ρολόι δείχνει μία μετά τα μεσάνυχτα. Αυτή παιδί μου δεν είναι βροχή, είναι νερό με το τουλούμι! Λες και άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού. Το νερό βρίσκει τρόπο να εισβάλει στη σκηνή. Μένω στριμωγμένος για καμιά ώρα, χωρίς να μπορώ να ξεμυτίσω. Προσπαθώ να κρατήσω τον κορμό του σώματος στεγνό, κρατώντας τον ουρανό της σκηνής γιατί η δύναμη του νερού είναι τέτοια που θαρρώ πως θα την σκίσει!
Όταν η βροχή κοπάσει θα βγω και φορώντας το αδιάβροχο θα κάνω μερικά δρομολόγια μέχρι το κτίσμα, μεταφέροντας υπόστρωμα υπνόσακκο και βασικά πράγματα για την υπόλοιπη νύχτα. Πρέπει να κοιμηθώ όσο γίνεται περισσότερο μέχρι να ξημερώσει. Για να πάω μέχρι το κτίσμα, πρέπει να κάνω ελιγμούς ανάμεσα στα ποτάμια του νερού που κατεβαίνουν από το βουνό. Το σκοτάδι είναι απόλυτο, όπως και η ερημιά. Απλώνω ένα νάυλον στο δάπεδο, πάνω στην παλιά προβατίσια κοπριά, και εκεί πάνω το υπόστρωμα και τον υπνόσακκο. Εύχομαι ο χώρος να μην έχει ψύλλους.
Ξημέρωσε. Ανοίγω το μάτι με κάποια προσπάθεια. Δεν χόρτασα τον ύπνο. Η βροχή κόπασε, σποραδικές στάλες μόνο πέφτουν.
Στεγνώνω πρόχειρα τη σκηνή μέχρι να τελειώσω το πρόγευμα, μαζεύω τα πράγματά μου και βγαίνω στο δρόμο. Το Ουζούντερε δεν πρέπει να είναι μακριά. Ξεκουράζομαι σε ένα βενζινάδικο όπου με φωνάζουν για τσάι. Έχει κοντά ένα βουλκανιζατέρ, αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι με το σκισμένο λαστιχάκι μου. Σήμερα θα πάω χαλαρά. Πάει εννιά, όταν ξεκινώ για να μπω δίπλα στο χωριό.
Είναι ένα χωριό στη μέση του πουθενά, με μια συμπαθητική πλακόστρωτη πλατεία και με πολύ συμπαθητικό κόσμο. Αφήνω το ποδήλατο και ρωτώ πού θα βρω "ντερί". Λες και σήμανε συναγερμός... ο ένας ρωτάει τον άλλον και αφού περάσω από μερικά μαγαζιά θα καταλήξω στον παπουτσή. Αυτός θα ξετρυπώσει μια ξύλινη κασέλα με παλιά κομμάτια δέρματος, και θα διαλέξει ένα καλό για την περίπτωσή μου. Τον ρωτώ πόσο κοστίζει. "Παρά"; "Τίποτα, φύγε!" Ευχαριστώ πολύ!
Πηγαίνω στο ποδήλατο, βγάζω τη ρόδα, βελόνα κλωστή ψαλίδι κόλλα, και άρχεται η συνεδρία. Στο πλακόστρωτο της πλατείας γύρω μου έχει σχηματιστεί ένας κύκλος ανθρώπων πάσης ηλικίας, που ήρθαν να δουν τι θα κάνει αυτός ο ξένος για να επιδιορθώσει το λάστιχο. Οι πιο τολμηροί κάνουν και υποδείξεις, προθυμοποιούμενοι να με βοηθήσουν. Ξαφνικά, ένας πιτσιρίκος φωνάζει κάτι και με σηκώνει για να μού δείξει κάποιο νεοφερμένο. Πήγαν και ειδοποίησαν κάποιον. Έρχεται και με τραβά από το χέρι, φωνάζοντας θριαμβικά: "venez, mon ami!" Δεν το πιστεύω! Σε ένα χωριό μέσα στα βουνά της Ανατολίας να βρίσκεις άνθρωπο που μιλά γαλλικά! Με πάει σε ένα δρομάκο, ξεκλειδώνει μία πορτούλα και εκεί μέσα βλέπω ότι είναι ένα μικρό ποδηλατάδικο. Η πιτσιρικάδα του χωριού όλη από πίσω. Είναι έτοιμος να βρει κομμάτι λάστιχο, για να το κολλήσει στο δικό μου. Έχω μια ακόμα καλύτερη ιδέα: λάστιχο έχεις; Βλέπει το νούμερο 16, ξεκρεμάει ένα, και μου το δείχνει ανακράζοντας πάλι θριαμβικά: "la meme chose! la meme chose!" - "Mais oui, mon ami, la meme chose, bien sur!". Ναι, αυτό είναι! Θα μου πεις πόσο κάνει; Πάρε τις δέκα λίρες σου, φίλε μου, σε ευχαριστώ.
Επιστρέφω στον κύκλο τον περί του ποδηλάτου, όπου πλέον η αποκατάστασή του είναι θέμα λεπτών. Φυσικά δεν θα φύγω αμέσως από το χωριό, διότι θα ακολουθήσουν τα επόμενα τσάγια της σημερινής ημέρας, με τα συμπαρομαρτούντα μασλάτια.
Με δεδομένη την συσσωρευμένη κούραση, σήμερα θα κάνω 38 χιλιόμετρα μόνο. Η διαδρομή είναι ανηφορική, καθώς ανεβαίνω προς τα τελικά βουνά πριν το Ερζερούμ. Ο ουρανός είναι μονίμως βαριά συννεφιασμένος και αρκετές βροχές θα με ταλαιπωρήσουν. Προσπαθώ να κρατήσω όλα μου τα πράγματα όσο μπορώ πιο στεγνά και επίσης είναι δύσκολο να χρησιμοποιώ τη φωτογραφική μηχανή.
Σε αυτά τα υψόμετρα ο καιρός είναι ευμετάβλητος. Η βροχή έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις. Ήταν μεσημέρι και προσπαθούσα να βρω καταφύγιο, όταν είδα ένα σπίτι κοντά και ενώ έβλεπα τη βροχή να έρχεται προς το μέρος μου. Η καταιγίδα ερχόταν αστραπιαία καταπάνω μου. Έβλεπα ένα σκοτεινό ζωντανό σύννεφο που κάλπαζε με εκπληκτική ταχύτητα και εκτίμησα ότι σε 30 δευτερόλεπτα θα με έχει φτάσει. Αστραπιαία άνοιξα αδιάβροχο και στα είκοσι δευτερόλεπτα που χρειάστηκα να φτάσω στο σπίτι ο κατακλυσμός είχε ξαναρχίσει. Κάθισα στον ανώροφο, σε ένα στρωμένο χαλί, βάζοντας τα παπούτσια μου δίπλα στα άλλα δυο ζευγάρια που υπήρχαν εκεί. Σε λίγο ένας άντρας εμφανίζεται, κρατώντας στο χέρι ένα ποτήρι μπύρα. Ευχαριστώ, εξηγώντας ότι έχω πρόβλημα στο στομάχι και δεν μπορώ να πιω μπύρα. Δυστυχώς αυτό είναι η πικρή αλήθεια. Θα είναι η δεύτερη (και ευτυχώς τελευταία) διάρροια σε αυτό το ταξίδι, παρόμοιας σοβαρότητας με την πρώτη. Η αιτία, το στρες των περασμένων ημερών. Ήταν μια πραγματική δοκιμασία, σε ένα πραγματικό δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, με την σωματική και νευρική κούραση να συσσωρεύεται κάθε μέρα. Η διάρροια είναι καθαρά στρεσογενής και ξέρω πώς θα την αντιμετωπίσω: ξεκούραση, η μαγική λέξη.
Νωρίς το απόγευμα, αποφασίζω ότι θα μείνω στο Τόρτουμ. Στόχος, οι δύο επόμενες βραδιές στο ίδιο μέρος, με άλλα λόγια, αύριο δεν έχει ποδήλατο αλλά μόνο ανάπαυση. Τελικά θα βρω το βενζινάδικο του Χασάν. Ο Χασάν είναι ένας ωραίος τύπος, πολύ εξυπηρετικός, που μόλις μάθει ότι είμαι Έλληνας θα πάει να βρει τουριστικά φυλλάδια του δήμου, για να μού δείξει τα αξιοθέατα της περιοχής και μια ελληνική εκκλησία της Παναγίας. Βεβαίως στην κατάσταση που είμαι δεν θα μετακινηθώ.
Θα περάσω την επόμενη μέρα με ύπνο, χωρίς φαγητό μέχρι το βράδυ για ανάκαμψη του εντέρου, μόνο ρύζι με λεμόνι, περιμένοντας υπομονετικά την σωτήρια πείνα. Για δύο νύχτες το σπίτι μου θα είναι ένα ξύλινο υπόστεγο πίσω από το βενζινάδικο, προστατευμένο από τη βροχή και το δρόμο. Τη νύχτα η θερμοκρασία πέφτει στους 7 βαθμούς. Το υψόμετρο είναι 1670 μέτρα και το κλίμα είναι απολύτως υγεινό και θα βοηθήσει στην ανάρρωσή μου.
- Κτήμα με μηλιές, βερυκοκκιές και άλλα οπωροφόρα, στο σημείο όπου έμεινα για δύο ημέρες, στο Τόρτουμ.
Το ρολόι δείχνει μία μετά τα μεσάνυχτα. Αυτή παιδί μου δεν είναι βροχή, είναι νερό με το τουλούμι! Λες και άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού. Το νερό βρίσκει τρόπο να εισβάλει στη σκηνή. Μένω στριμωγμένος για καμιά ώρα, χωρίς να μπορώ να ξεμυτίσω. Προσπαθώ να κρατήσω τον κορμό του σώματος στεγνό, κρατώντας τον ουρανό της σκηνής γιατί η δύναμη του νερού είναι τέτοια που θαρρώ πως θα την σκίσει!
Όταν η βροχή κοπάσει θα βγω και φορώντας το αδιάβροχο θα κάνω μερικά δρομολόγια μέχρι το κτίσμα, μεταφέροντας υπόστρωμα υπνόσακκο και βασικά πράγματα για την υπόλοιπη νύχτα. Πρέπει να κοιμηθώ όσο γίνεται περισσότερο μέχρι να ξημερώσει. Για να πάω μέχρι το κτίσμα, πρέπει να κάνω ελιγμούς ανάμεσα στα ποτάμια του νερού που κατεβαίνουν από το βουνό. Το σκοτάδι είναι απόλυτο, όπως και η ερημιά. Απλώνω ένα νάυλον στο δάπεδο, πάνω στην παλιά προβατίσια κοπριά, και εκεί πάνω το υπόστρωμα και τον υπνόσακκο. Εύχομαι ο χώρος να μην έχει ψύλλους.
Ξημέρωσε. Ανοίγω το μάτι με κάποια προσπάθεια. Δεν χόρτασα τον ύπνο. Η βροχή κόπασε, σποραδικές στάλες μόνο πέφτουν.
Στεγνώνω πρόχειρα τη σκηνή μέχρι να τελειώσω το πρόγευμα, μαζεύω τα πράγματά μου και βγαίνω στο δρόμο. Το Ουζούντερε δεν πρέπει να είναι μακριά. Ξεκουράζομαι σε ένα βενζινάδικο όπου με φωνάζουν για τσάι. Έχει κοντά ένα βουλκανιζατέρ, αλλά δεν μπορεί να γίνει κάτι με το σκισμένο λαστιχάκι μου. Σήμερα θα πάω χαλαρά. Πάει εννιά, όταν ξεκινώ για να μπω δίπλα στο χωριό.
Είναι ένα χωριό στη μέση του πουθενά, με μια συμπαθητική πλακόστρωτη πλατεία και με πολύ συμπαθητικό κόσμο. Αφήνω το ποδήλατο και ρωτώ πού θα βρω "ντερί". Λες και σήμανε συναγερμός... ο ένας ρωτάει τον άλλον και αφού περάσω από μερικά μαγαζιά θα καταλήξω στον παπουτσή. Αυτός θα ξετρυπώσει μια ξύλινη κασέλα με παλιά κομμάτια δέρματος, και θα διαλέξει ένα καλό για την περίπτωσή μου. Τον ρωτώ πόσο κοστίζει. "Παρά"; "Τίποτα, φύγε!" Ευχαριστώ πολύ!
Πηγαίνω στο ποδήλατο, βγάζω τη ρόδα, βελόνα κλωστή ψαλίδι κόλλα, και άρχεται η συνεδρία. Στο πλακόστρωτο της πλατείας γύρω μου έχει σχηματιστεί ένας κύκλος ανθρώπων πάσης ηλικίας, που ήρθαν να δουν τι θα κάνει αυτός ο ξένος για να επιδιορθώσει το λάστιχο. Οι πιο τολμηροί κάνουν και υποδείξεις, προθυμοποιούμενοι να με βοηθήσουν. Ξαφνικά, ένας πιτσιρίκος φωνάζει κάτι και με σηκώνει για να μού δείξει κάποιο νεοφερμένο. Πήγαν και ειδοποίησαν κάποιον. Έρχεται και με τραβά από το χέρι, φωνάζοντας θριαμβικά: "venez, mon ami!" Δεν το πιστεύω! Σε ένα χωριό μέσα στα βουνά της Ανατολίας να βρίσκεις άνθρωπο που μιλά γαλλικά! Με πάει σε ένα δρομάκο, ξεκλειδώνει μία πορτούλα και εκεί μέσα βλέπω ότι είναι ένα μικρό ποδηλατάδικο. Η πιτσιρικάδα του χωριού όλη από πίσω. Είναι έτοιμος να βρει κομμάτι λάστιχο, για να το κολλήσει στο δικό μου. Έχω μια ακόμα καλύτερη ιδέα: λάστιχο έχεις; Βλέπει το νούμερο 16, ξεκρεμάει ένα, και μου το δείχνει ανακράζοντας πάλι θριαμβικά: "la meme chose! la meme chose!" - "Mais oui, mon ami, la meme chose, bien sur!". Ναι, αυτό είναι! Θα μου πεις πόσο κάνει; Πάρε τις δέκα λίρες σου, φίλε μου, σε ευχαριστώ.
Επιστρέφω στον κύκλο τον περί του ποδηλάτου, όπου πλέον η αποκατάστασή του είναι θέμα λεπτών. Φυσικά δεν θα φύγω αμέσως από το χωριό, διότι θα ακολουθήσουν τα επόμενα τσάγια της σημερινής ημέρας, με τα συμπαρομαρτούντα μασλάτια.
Με δεδομένη την συσσωρευμένη κούραση, σήμερα θα κάνω 38 χιλιόμετρα μόνο. Η διαδρομή είναι ανηφορική, καθώς ανεβαίνω προς τα τελικά βουνά πριν το Ερζερούμ. Ο ουρανός είναι μονίμως βαριά συννεφιασμένος και αρκετές βροχές θα με ταλαιπωρήσουν. Προσπαθώ να κρατήσω όλα μου τα πράγματα όσο μπορώ πιο στεγνά και επίσης είναι δύσκολο να χρησιμοποιώ τη φωτογραφική μηχανή.
Σε αυτά τα υψόμετρα ο καιρός είναι ευμετάβλητος. Η βροχή έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις. Ήταν μεσημέρι και προσπαθούσα να βρω καταφύγιο, όταν είδα ένα σπίτι κοντά και ενώ έβλεπα τη βροχή να έρχεται προς το μέρος μου. Η καταιγίδα ερχόταν αστραπιαία καταπάνω μου. Έβλεπα ένα σκοτεινό ζωντανό σύννεφο που κάλπαζε με εκπληκτική ταχύτητα και εκτίμησα ότι σε 30 δευτερόλεπτα θα με έχει φτάσει. Αστραπιαία άνοιξα αδιάβροχο και στα είκοσι δευτερόλεπτα που χρειάστηκα να φτάσω στο σπίτι ο κατακλυσμός είχε ξαναρχίσει. Κάθισα στον ανώροφο, σε ένα στρωμένο χαλί, βάζοντας τα παπούτσια μου δίπλα στα άλλα δυο ζευγάρια που υπήρχαν εκεί. Σε λίγο ένας άντρας εμφανίζεται, κρατώντας στο χέρι ένα ποτήρι μπύρα. Ευχαριστώ, εξηγώντας ότι έχω πρόβλημα στο στομάχι και δεν μπορώ να πιω μπύρα. Δυστυχώς αυτό είναι η πικρή αλήθεια. Θα είναι η δεύτερη (και ευτυχώς τελευταία) διάρροια σε αυτό το ταξίδι, παρόμοιας σοβαρότητας με την πρώτη. Η αιτία, το στρες των περασμένων ημερών. Ήταν μια πραγματική δοκιμασία, σε ένα πραγματικό δύσκολο κομμάτι της διαδρομής, με την σωματική και νευρική κούραση να συσσωρεύεται κάθε μέρα. Η διάρροια είναι καθαρά στρεσογενής και ξέρω πώς θα την αντιμετωπίσω: ξεκούραση, η μαγική λέξη.
Νωρίς το απόγευμα, αποφασίζω ότι θα μείνω στο Τόρτουμ. Στόχος, οι δύο επόμενες βραδιές στο ίδιο μέρος, με άλλα λόγια, αύριο δεν έχει ποδήλατο αλλά μόνο ανάπαυση. Τελικά θα βρω το βενζινάδικο του Χασάν. Ο Χασάν είναι ένας ωραίος τύπος, πολύ εξυπηρετικός, που μόλις μάθει ότι είμαι Έλληνας θα πάει να βρει τουριστικά φυλλάδια του δήμου, για να μού δείξει τα αξιοθέατα της περιοχής και μια ελληνική εκκλησία της Παναγίας. Βεβαίως στην κατάσταση που είμαι δεν θα μετακινηθώ.
Θα περάσω την επόμενη μέρα με ύπνο, χωρίς φαγητό μέχρι το βράδυ για ανάκαμψη του εντέρου, μόνο ρύζι με λεμόνι, περιμένοντας υπομονετικά την σωτήρια πείνα. Για δύο νύχτες το σπίτι μου θα είναι ένα ξύλινο υπόστεγο πίσω από το βενζινάδικο, προστατευμένο από τη βροχή και το δρόμο. Τη νύχτα η θερμοκρασία πέφτει στους 7 βαθμούς. Το υψόμετρο είναι 1670 μέτρα και το κλίμα είναι απολύτως υγεινό και θα βοηθήσει στην ανάρρωσή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου