Χρόνος: 08:31, απόσταση: 106 χλμ., συνολική ανάβαση: 2244μ., ελάχιστο υψόμ.: 38μ., μέγιστο υψόμ.: 520μ.
Η νύχτα πέρασε ήσυχα σε ένα χωράφι με φουντουκιές, δίπλα στο δρόμο, λίγο μετά την πόλη του Ζόνγκουλντακ. Είναι πρωτομηνιά σήμερα. Η ώρα δεν πήγε καλά-καλά έξη και εγώ βρίσκομαι ήδη στη σέλλα ανεβαίνοντας το επόμενο βουνό...
- Ώρα 06:00 το πρωί, ο ήλιος χαϊδεύει τις κορυφές των δασών του Ζόνγκουλντακ.
- Θημωνιές με ξερό χορτάρι για τις αγελάδες. Αφού το χόρτο ξεραθεί, το θημωνιάζουν και το σκεπάζουν με ένα κομμάτι νάυλον στην κορυφή.
- Ο Βιλλαίος ποταμός, ο σημερινός Φίλιος (Filyos Cayi), αποτελούσε το φυσικό σύνορο μεταξύ της Βιθυνίας και της Παφλαγονίας.
Μετά την μακριά γέφυρα του αρχαίου ποταμού Βιλλαίου, εισέρχομαι σε έναν ιδιαίτερο για μένα χώρο. Γιατί στο ταξίδι μου έχω και έναν προορισμό περισσότερο προσωπικό.
Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να στρίψω αριστερά προς το Μπάρτιν, προς τα μέρη του αρχαίου Παρθενίου, για να επιστρέψω προς την ακτογραμμή. Όμως συνεχίζω δεξιά, προς το εσωτερικό της χώρας, στο δρόμο προς την Κασταμονή. Και σε λίγες μέρες, από την Κασταμονή θα στραφώ βόρεια για να συναντήσω ξανά τη θάλασσα στην Ιωνόπολη. Όπου βλέπω πινακίδα, αναζητώ το δρόμο προς Σαφράμπολη.
Βρίσκομαι στην κοιλάδα του Γένιτζε. Ο δρόμος ελίσσεται κοντά στο ποτάμι, σε τοπία απαράμιλλης ομορφιάς. Τέτοιας ομορφιάς, που είμαι έτοιμος να τού συγχωρήσω την επιφάνεια του οδοστρώματος.
- Επαρχιακός δρόμος - Μόνο ένας έμπειρος ποδηλάτης είναι σε θέση να εκτιμήσει τι σημαίνει αυτός ο δρόμος του τούρκικου επαρχιακού δικτύου. Το οδόστρωμα δεν είναι άσφαλτος, είναι χαλίκι. Και μάλιστα πρόχειρα πατημένο. Μετά από 2-3 ωρίτσες σε αυτό το δρόμο, πολύ πριν φτάσει το μεσημέρι, ο πισινός σου (και όχι μόνο) έχει ήδη την πλήρη επίγνωση για το τι θα πει διάλυση.
Σε ένα κτίριο, στου οποίου την επιγραφή περιλαμβάνονται οι λέξεις orman (δάσος σίγουρα, εξ ου και "ρουμάνι") και mudurlugu (σημαίνει τη διεύθυνση, όπως πολύ αργότερα θα διαπιστώσω), θα με φωνάξουν για το επόμενο τσάι. Πρόκειται για υπαλλήλους της δασικής υπηρεσίας, από τους οποίους θα μάθω πράγματα για τα δάση αυτά. Στην χλωρίδα της περιοχής περιλαμβάνονται ενδημικά είδη και παλιότερα υπήρχε κίνηση από ξένους φυσιολάτρες και βοτανολόγους που έρχονταν στα δάση του Γιένιτζε.
- Τα δάση του Γένιτζε - Τα περίφημα δάση του Γένιτζε, με την πλούσια ενδημική χλωρίδα, παλιότερα δεχόντουσαν επισκέπτες από όλον τον κόσμο.
- Η ύπαρξη πολλών πριστηρίων υπαινίσσεται τον άφθονο δασικό πλούτο της περιοχής.
Στη διαδρομή μου συναντώ αλλεπάλληλα τούνελ, τα οποία δυστυχώς είναι εντελώς σκοτεινά. Ευτυχώς για μένα ο δρόμος δεν έχει μεγάλη κυκλοφορία, ωστόσο το σκοτάδι, ο πολύ άσχημος δρόμος και η υγρασία που βγαίνει μέσα στα τούνελ και κάνει το οδόστρωμα γλιστερό σε πολλά σημεία του, και βεβαίως τα διερχόμενα φορτηγά και όχι μόνο, κάνουν τη διέλευση του ποδηλάτου μέσα από τα τούνελ πολύ επικίνδυνη. Σε κάθε τούνελ πρέπει να σταματώ για να ανάβω φώτα, μπρος και πίσω, και πρέπει να οδηγώ πολύ προσεκτικά, προσπαθώντας να γίνομαι ορατός με κάθε τρόπο.
- Στην κοιλάδα του ποταμού Γένιτζε - Ο δρόμος και κοντά του η σιδηροδρομική γραμμή ελίσσονται μέσα από καταπράσινα βουνά, φλερτάροντας με το ποτάμι και περνώντας από αρκετά τούνελ.
Παντού υπάρχουν πηγές με άφθονα νερά που κατεβαίνουν από τα βουνά. Στα χωριουδάκια και την ύπαιθρο βρίσκεις ήσυχες γωνιές με ίσκιο, για φαγητό και ξεκούραση. Αυτή είναι μια διαφορετική Τουρκία, που δεν πρόκειται να τη δεις στα περιοδικά και τους τουριστικούς οδηγούς, αλλά πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος σου.
Είναι προχωρημένο απόγευμα όταν περνώ το Καράμπιουκ. Ο βιομηχανικός χαρακτήρας της πόλης είναι προφανής, τόσο από τις χαλυβουργίες όσο και τη μυρωδιά του μετάλλου που διαποτίζει την ατμόσφαιρα. Η ώρα είναι περασμένη και βιάζομαι να περάσω την πόλη, για να βρω χώρο για διανυκτέρευση. Δυστυχώς ο δρόμος περνά μέσα από μια συνεχόμενη αστική περιοχή μέχρι τη Σαφράμπολη, ενώ η ανηφόρα με καθυστερεί. Θα διανυκτερεύσω σε έναν χώρο πίσω από ένα βενζινάδικο. Ο θόρυβος του πολυσύχναστου δρόμου με φτάνει ως εδώ. Ας είναι, δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά. Θα ξεκουραστώ απόψε και νωρίς το πρωί θα μπω στη Σαφράμπολη.
Η νύχτα πέρασε ήσυχα σε ένα χωράφι με φουντουκιές, δίπλα στο δρόμο, λίγο μετά την πόλη του Ζόνγκουλντακ. Είναι πρωτομηνιά σήμερα. Η ώρα δεν πήγε καλά-καλά έξη και εγώ βρίσκομαι ήδη στη σέλλα ανεβαίνοντας το επόμενο βουνό...
Μετά την μακριά γέφυρα του αρχαίου ποταμού Βιλλαίου, εισέρχομαι σε έναν ιδιαίτερο για μένα χώρο. Γιατί στο ταξίδι μου έχω και έναν προορισμό περισσότερο προσωπικό.
Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να στρίψω αριστερά προς το Μπάρτιν, προς τα μέρη του αρχαίου Παρθενίου, για να επιστρέψω προς την ακτογραμμή. Όμως συνεχίζω δεξιά, προς το εσωτερικό της χώρας, στο δρόμο προς την Κασταμονή. Και σε λίγες μέρες, από την Κασταμονή θα στραφώ βόρεια για να συναντήσω ξανά τη θάλασσα στην Ιωνόπολη. Όπου βλέπω πινακίδα, αναζητώ το δρόμο προς Σαφράμπολη.
Βρίσκομαι στην κοιλάδα του Γένιτζε. Ο δρόμος ελίσσεται κοντά στο ποτάμι, σε τοπία απαράμιλλης ομορφιάς. Τέτοιας ομορφιάς, που είμαι έτοιμος να τού συγχωρήσω την επιφάνεια του οδοστρώματος.
Σε ένα κτίριο, στου οποίου την επιγραφή περιλαμβάνονται οι λέξεις orman (δάσος σίγουρα, εξ ου και "ρουμάνι") και mudurlugu (σημαίνει τη διεύθυνση, όπως πολύ αργότερα θα διαπιστώσω), θα με φωνάξουν για το επόμενο τσάι. Πρόκειται για υπαλλήλους της δασικής υπηρεσίας, από τους οποίους θα μάθω πράγματα για τα δάση αυτά. Στην χλωρίδα της περιοχής περιλαμβάνονται ενδημικά είδη και παλιότερα υπήρχε κίνηση από ξένους φυσιολάτρες και βοτανολόγους που έρχονταν στα δάση του Γιένιτζε.
Στη διαδρομή μου συναντώ αλλεπάλληλα τούνελ, τα οποία δυστυχώς είναι εντελώς σκοτεινά. Ευτυχώς για μένα ο δρόμος δεν έχει μεγάλη κυκλοφορία, ωστόσο το σκοτάδι, ο πολύ άσχημος δρόμος και η υγρασία που βγαίνει μέσα στα τούνελ και κάνει το οδόστρωμα γλιστερό σε πολλά σημεία του, και βεβαίως τα διερχόμενα φορτηγά και όχι μόνο, κάνουν τη διέλευση του ποδηλάτου μέσα από τα τούνελ πολύ επικίνδυνη. Σε κάθε τούνελ πρέπει να σταματώ για να ανάβω φώτα, μπρος και πίσω, και πρέπει να οδηγώ πολύ προσεκτικά, προσπαθώντας να γίνομαι ορατός με κάθε τρόπο.
Παντού υπάρχουν πηγές με άφθονα νερά που κατεβαίνουν από τα βουνά. Στα χωριουδάκια και την ύπαιθρο βρίσκεις ήσυχες γωνιές με ίσκιο, για φαγητό και ξεκούραση. Αυτή είναι μια διαφορετική Τουρκία, που δεν πρόκειται να τη δεις στα περιοδικά και τους τουριστικούς οδηγούς, αλλά πρέπει να την ανακαλύψεις μόνος σου.
Είναι προχωρημένο απόγευμα όταν περνώ το Καράμπιουκ. Ο βιομηχανικός χαρακτήρας της πόλης είναι προφανής, τόσο από τις χαλυβουργίες όσο και τη μυρωδιά του μετάλλου που διαποτίζει την ατμόσφαιρα. Η ώρα είναι περασμένη και βιάζομαι να περάσω την πόλη, για να βρω χώρο για διανυκτέρευση. Δυστυχώς ο δρόμος περνά μέσα από μια συνεχόμενη αστική περιοχή μέχρι τη Σαφράμπολη, ενώ η ανηφόρα με καθυστερεί. Θα διανυκτερεύσω σε έναν χώρο πίσω από ένα βενζινάδικο. Ο θόρυβος του πολυσύχναστου δρόμου με φτάνει ως εδώ. Ας είναι, δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά. Θα ξεκουραστώ απόψε και νωρίς το πρωί θα μπω στη Σαφράμπολη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου