Προς την πατρίδα. Ο τελευταίες ημέρες από τα ελληνοτουρκικά σύνορα μέχρι την Ιωλκό.

Λίγα πρωινά ξυπνήματα στην ταξιδιωτική μου ζωή θα μπορούσαν να συγκριθούν με το σημερινό, σε έναν ελαιώνα δυτικά της Αλεξανδρούπολης. Ξέρω ότι μένουν λίγες ημέρες μέχρι την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη, στην χειρότερη περίπτωση όσες χρειάστηκα για να καλύψω την ίδια διαδρομή προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Αυτή τη φορά όμως έχω τον αέρα του θριάμβου. Έπειτα από χιλιάδες χιλιόμετρα στα πόδια μου διαθέτω μια καταπληκτική φυσική κατάσταση. Επίσης δεν με ενδιαφέρει στο εξής η συντήρηση των δυνάμεών μου, δεν φοβάμαι να ζορίσω τα πόδια και τα πνευμόνια μου, ξέροντας ότι η δοκιμασία τελειώνει σε λίγες μέρες. Θα επακολουθήσει μια μεγάλη ανάπαυση. Σε αυτό το κομμάτι του ταξιδιού κάλυπτα τις μεγαλύτερες αποστάσεις κάθε μέρα, φτάνοντας μέχρι και τα 170 χιλιόμετρα. Με τον αέρα του νικητή, μετά από τους τόσους κινδύνους από τους οποίους διήλθα αλώβητος, πετάω πλέον προς την πατρίδα!

Περνώντας κοντά στο χωριό Αύρα, στην εθνική οδό Αλεξανδρούπολης-Κομοτηνής, αντικρύζω μια γνώριμη εικόνα, ένα μουσουλμανικό χωριό, που με το τζαμί του δίνει την εικόνα ενός χωριού σαν αυτά που εδώ και δύο μήνες έβλεπα στην τούρκικη ύπαιθρο.

- Βαλτοπούλια στη λιμνοθάλασσα της Βιστωνίδας.

Νύχτωσα κοντά στο Νέστο, στο χωριό Παράδεισος. Το χωριό αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που λέει το όνομά του. Αρκετές φορές έχω περάσει από αυτό το μέρος, αυτή τη φορά όμως έχω την ευκαιρία για διανυκτέρευση - πρώτη φορά κοιμάμαι στον Παράδεισο με άλλα λόγια.

Παίρνω νερό από τη μεγάλη καταπράσινη πηγή που αναβρύζει στο κέντρο της πλατείας του χωριού. Εκεί θα μού συμβεί και ένα μοναδικό γεγονός. Παιδιά έπαιζαν με τα ποδήλατά τους και με πλησιάζει ένα παιδί, για να με ρωτήσει εάν εγώ ήμουν που πέρασα από το μέρος αυτό κάποτε πριν από καιρό... Το ίδιο παιδί τότε είχε δει αυτό ακριβώς το ποδήλατο με το μπλε τρέιλερ και με είχε ρωτήσει διάφορα πράγματα για το ποδήλατό μου! Τού εξηγώ από πού επιστρέφω, αλλά η ιστορία αυτή έχω την εντύπωση ότι φαίνεται σε ένα παιδί αρκετά περίεργη για να την συνειδητοποιήσει πλήρως, πράγμα που προδίδεται από μια χαλαρή έκφραση απορίας στο παιδικό πρόσωπο.

- Η πηγή του Παραδείσου. Στην πηγή στο κέντρο του χωριού Παράδεισος.

Περνώντας μπροστά από το λιοντάρι της Αμφιπόλεως, σταματώ μία στιγμή για μία φωτογραφία στο ίδιο ακριβώς σημείο, όπου έβγαλα την ανάλογη αναμνηστική φωτογραφία πριν από 62 ημέρες... αλλά με το ποδήλατό μου στημένο προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Νοτίως της λίμνης Βόλβης σε μία βρύση, παρατηρώ μια περίεργη παλιά επιγραφή, με τα γράμματα Ε Μ (ίσως και Α) και ένα έτος 1925. Κάποιος ντόπιος θα μου πει, ότι η επιγραφή προέρχεται από μία βρύση που κατασκευάστηκε εδώ το 1925 από μια υπηρεσία βοήθειας προς τους μικρασιάτες πρόσφυγες. Εγκαταστάθηκαν τότε στην περιοχή αυτή, η οποία ήταν ελώδης και όπου με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης θέριζαν οι αρρώστιες και η ελονοσία. Σήμερα βεβαίως η στάθμη και των δύο λιμνών, και της Βόλβης και της Κορώνειας έχει πιάσει πάτο...

- Τα λοίσθια μιας λίμνης. Η Κορώνεια έχει απομείνει μια αμυδρή υδάτινη γραμμή στο βάθος του ορίζοντα. Θλίψη.

Η τελευταία ενδιαφέρουσα συνάντηση με άνθρωπο σε αυτό το ταξίδι, συνέβη ένα κυριακάτικο καταμεσήμερο. Για να συντομεύσω την έλευση του νοστίμου ήματος, προτίμησα τον καινούργιο δρόμο Καβάλας-Ελευθερούπολης που προσφάτως παραδόθηκε στην κυκλοφορία ως τμήμα της Νέας Εγνατίας. Ήταν ένας κύριος ηλικίας τουλάχιστον 65 χρονών, Γερμανός, που με μία μικρή μοτοσυκλέτα είχε επιστρέψει από ένα τρίμηνο ταξίδι στην Τουρκία. Φορούσε απλά ρούχα, ένα κανονικό παντελόνι και ένα κανονικό πουκάμισο. Δεν βιαζόταν καθόλου μα καθόλου, αλλά πάντα ταξίδευε χαλαρά, με τη μικρή του μηχανή, συνεχώς σταματώντας για να φωτογραφίζει και να μιλά με τους ανθρώπους. Μού προσέφερε φρούτα, σταφύλια και σύκα, που έβγαλε από το κασελάκι της μηχανούλας του και είχε ακόμη από την Τουρκία. Πρώτη μου φορά βλέπω ταξιδευτή με μοτοσυκλέτα, που να είναι τόσο ελαφρύς ήρεμος και άνετος! Κάθε καλοκαίρι παίρνει τη μηχανούλα του και ταξιδεύει στον κόσμο, απολαμβάνοντας το ταξίδι και τους ανθρώπους.

Και όσο για την τελευταία αξέχαστη εμπειρία του ταξιδιού, αυτή μού συνέβη ένα άλλο μεσημέρι κατά την είσοδό μου στη Θεσσαλία. Πριν την είσοδο των Τεμπών, ακριβώς πριν τη διασταύρωση για Ραψάνη, βλέπω με έκπληξη ότι φτιάχτηκαν καινούργια διόδια. Ναι, καινούργια διόδια, τα οποία όταν πέρασα από εδώ στις 19 Ιουνίου, δεν υπήρχαν. Οι καρχαρίες της εταιρείας των ελληνικών αυτοκινητοδρόμων, οι προστατευόμενοι (ή προστάτες, το ίδιο κάνει) του αξιότιμου κυρίου υπουργού ρεμούλας δημοσίου χρήματος (συγγνώμη, υπουργού δημοσίων έργων ήθελα να πω), ξέροντας ότι μετά την παράδοση της νέας σήραγγας Τεμπών τα οχήματα δεν θα περνούν πλέον από τα παλιά διόδια, έφταξαν από τώρα διόδια εδώ και άρχισαν ήδη να εισπράττουν. Στα διόδια αυτά με σταματούν δύο υπάλληλοι της εταιρείας, λέγοντάς μου ότι η διέλευση ποδηλάτου στην εθνική οδό απαγορεύεται και ήδη δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι σε αυτό το δρόμο. Φυσικά απαντώ ότι δεν προτιμώ να κινούμαι στην εθνική οδό, ότι πουθενά δεν είδα πινακίδα που να με ενημερώνει για εναλλακτική οδό και ότι εν πάσει περιπτώσει θα εγκαταλείψω την εθνική στον Ευαγγελισμό, ενώ στο κομμάτι των Τεμπών οπωσδήποτε δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος. Το "παίζουν σκληροί" και μου λένε ότι θα ειδοποιήσουν την τροχαία είτε για να με συνοδεύσει είτε για να με συλλάβει. Αφού περιμένω κάποια ώρα και κανείς δεν εμφανίζεται (σιγά μην ασχοληθούν με ένα ποδήλατο), ξεκινώ. Με σταματούν, λέγοντας ότι θα παρανομήσω και η τροχαία θα πρέπει να με συλλάβει. Τους αποκαλώ "νονούς των ελληνικών δρόμων" και ξέροντας ότι δεν έχουν καμία δικαιοδοσία επάνω μου, παραβιάζω τη μπάρα και ανεβαίνω στο ποδήλατό μου και φεύγω. Εάν κανείς απλώσει πάνω μου χέρι, θα τού το κόψω! Διάβολε! Σε αυτό το ταξίδι έκανα 6.000 χιλιόμετρα και κανείς ποτέ δεν με εμπόδισε να πάω όπου ήθελα και τώρα που γύρισα στην πατρίδα μου θα με διώξουν από τους δρόμους;