Χρόνος: 06:19, απόσταση: 95 χλμ., συνολική ανάβαση: 838μ., ελάχιστο υψόμ.: 3μ., μέγιστο υψόμ.: 385μ.
Και αυτή η μέρα αρχίζει με βουνά. Και αυτή. Ο δρόμος ανεβοκατεβαίνει σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή. Το ρολόι δείχνει 07:00 όταν σταματώ σε μια βρύση: ώρα για πρωινό. Με παίρνουν είδηση από το διπλανό σπίτι. Ο Τζαφέρ στέλνει το γιο του στο σπίτι και αυτός σε λίγο έρχεται με μία κανάτα γεμάτη αϊράν. Ο Τζαφέρ με πιέζει να πιω όλη την κανάτα! Φυσικά το αϊράν το κάνουν από τις αγελάδες τους και είναι υπέροχο. Τελικά θα πιω περισσότερο από τη μισή κανάτα, βάζοντας και μέσα στο πρωινό μου μια άφθονη ποσότητα.
- Ο Τζαφέρ, ο γιος του, το αιράν τους, το πρωινό μου.
Σε μία ώρα περίπου, αφού κατεβώ μια κοιλάδα που καταλήγει στη θάλασσα, συμβαίνει ένα ακόμα κοσμοϊστορικό γεγονός στο ταξίδι μου αυτό: συναντώ επίπεδο δρόμο. Ναι, χωρίς καθόλου ανηφόρες και κατηφόρες, που πηγαίνει ακριβώς δίπλα στην ακτή. Ο δρόμος είναι καινούργιος, μεγάλος, και στην αρχή του, κοντά σε ένα εργοτάξιο, περιμένουν στη σειρά εκατοντάδες ίσως μεγάλα φορτηγά φορτωμένα με τεράστιους βράχους. Είναι προφανές ότι μεταφέρουν βράχια και ρίχνοντάς τα στη θάλασσα δημιουργούν το υπόστρωμα για την κατασκευή του καινούργιου παράκτιου δρόμου μέχρι τη Σινώπη. Η ίδια τεχνική θα δω ότι χρησιμοποιήθηκε και σε άλλα σημεία της διαδρομής μου μέχρι την Κολχίδα. Στις απόκρημνες ακτές της Μαύρης Θάλασσας φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη μέθοδος.
Μέσα από χωριά και κωμοπόλεις, κινούμαι σε έναν χώρο πιο ήπιο, χωρίς την αγριάδα που βίωνα μέχρι χθες. Επιτέλους, ο δρόμος έχει γίνει πιο ομαλός. Βρίσκομαι στην καρδιά του Πόντου.
Μερικά χιλιόμετρα πριν την Παύρα, κάπου θα πρέπει να στρίψω αριστερά για τον αρχαιολογικό χώρο του Ikiztepe. Σταματώ σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσω για το δρόμο, αλλά με πληροφορούν ότι ο χώρος δεν αξίζει πολλά και έτσι αποφασίζω να περιοριστώ στην αυριανή μου επίσκεψη στο μουσείο της Σαμψούντας.
- Στις γέφυρες του Άλυος, του ιστορικού ποταμού στην Παύρα, του σημερινού Kizilirmak (Κόκκινου Ποταμού), που αποτελούσε το φυσικό σύνορο της 'Ένθεν του Άλυος Ανατολής'.
Στον ποταμό Άλυ - τον σημερινό Κόκκινο Ποταμό (Kizilirmak), τον μακρύτερο ποταμό της Μικράς Ασίας, στις πηγές του οποίου ελπίζω ότι θα βρεθώ μετά από αρκετό καιρό - υπάρχουν δύο γέφυρες, μια παλαιά και μία σύγχρονη που φυσικά κατασκευάστηκε μαζί με το νέο δρόμο. Μετά τις γέφυρες, αρχίζει για μένα ένας καινούργιος κόσμος. Σε αντίθεση με τον βασιλιά Κροίσο, ελπίζω ότι με το πέρασμά μου από αυτό το σημείο και πέρα καμμία αρχή δεν θα καταλυθεί. Ο Κροίσος, ο οποίος ζούσε σε αυτή την πλούσια γη, ζήτησε χρησμό από το μαντείο εάν θα έπρεπε να διαβεί τον Άλυ και να κατακτήσει νέο έδαφος. Ο χρησμός αποφάνθηκε, ότι εάν διαβεί τον ποταμό "αρχήν καταλύσει". Η εκστρατεία απέτυχε, έχοντας ως συνέπεια την καταστροφή του στρατού του. Καταλύθηκε πράγματι μία αρχή... η δική του. Ένας χρησμός δεν μπορεί να κάνει λάθος!
Η ιστορία αυτή μού θύμισε μία άλλη ανατολική ιστορία με τον δαιμόνιο Νασραντίν. Κάποτε ο Νασραντίν βρέθηκε με έναν φίλο του σε δύσκολη θέση λόγω καιρού σε μία βάρκα καταμεσής στη θάλασσα, και έκαναν "τάμα" ότι εάν σωθούν από τη φουρτούνα θα πάνε στο εκκλησάκι του άγιου πάνω στο βουνό με ρεβύθια στα παπούτσια. Σώθηκαν - οπότε κάποια στιγμή ήρθε η ημέρα η αποφράς για να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους. Ο έτερος Καππαδόκης παρατήρησε έκπληκτος από τα πρώτα μέτρα της πορείας, ότι ο Νασραντίν περπατούσε χωρίς πρόβλημα, ενώ εκείνος φυσικά υπέφερε αφάνταστα. Διότι φυσικά είναι φριχτό να προσπαθήσεις να κάνεις έστω και μερικά βήματα με ρεβύθια μέσα στα παπούτσια σου! Όταν τελικά εδέησαν να φτάσουν στην κορυφή του βουνού μετά από μια απίστευτα βασανιστική διαδρομή, ζήτησε να δει τι είχε ο Νασραντίν μέσα στα παπούτσια του. Ο Νασραντίν βγάζει τα παπούτσια και τού δείχνει στον πάτο των παπουτσιών του τα λιωμένα... βρασμένα ρεβύθια. Η υπόσχεση δεν περιελάμβανε την διευκρίνιση εάν τα ρεβύθια θα ήταν βρασμένα ή άβραστα...
Περίεργες ιστορίες, θα πείτε... - αλλά ένας ποδηλάτης που πορεύεται ολημερίς στον ήλιο έχει άφθονο χρόνο για περίεργες σκέψεις...
Αρχίζουν οι παράκτιες πεδιάδες του Πόντου. Οι διαδρομές είναι ήπιες, τα μέρη εξαιρετικά εύφορα, οι κατοικημένοι χώροι περισσότεροι και μεγαλύτεροι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου βιώνω αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο. Αυτός λοιπόν είναι ο Ανατολικός Πόντος!
- Μεσημεριανή ανάπαυση - Τα τζαμιά είναι χώροι φιλόξενοι για τον ταξιδιώτη, με νερό και σκιά για ξεκούραση. Προς Θεού, δεν ζητώ χρησμό. Δεν θέλω να την πατήσω σαν τον Κροίσο!
Σχεδιάζω να κοιμηθώ απόψε πριν την Σαμψούντα, ώστε αύριο πρωί κατά τις 08:00 να επισκεφθώ το μουσείο. Η Σαμψούντα είναι μια πόλη απλωμένη σε μεγάλη περιοχή και δεν θα δυσκολευτώ να βρω μέρος για ύπνο. Συναντώ ένα ίντερνετ-καφέ, όπου ένα τσούρμο παιδιά βγάζουν τα μάτια τους μπροστά στις οθόνες στα γνωστά "παιχνίδια" φωνάζοντας σα να είναι σε πραγματικό πόλεμο.
Σταματώ σε ένα βενζινάδικο και κρατώντας τα τρία μπουκάλια μου ρωτώ για τη βρύση. Ένας από τους υπαλλήλους με ρωτά τι θέλω το νερό. Του λέω ότι το θέλω για πόσιμο και για μπάνιο. Παίρνει τα τρία μπουκάλια από τα χέρια μου, και τον ακολουθώ περίεργος να δω τι θα κάνει. Μπαίνει στο εστιατόριο δίπλα, πηγαίνει στη βρύση όπου κάνουν τη λάντζα, ανοίγει τη δεξιά μπλε βρύση, γεμίζει το ένα μπουκάλι, μετά ανοίγει την αριστερή κόκκινη, δοκιμάζει το νερό, γεμίζει τα άλλα δυο μπουκάλια, και μου τα δίνει. Μού κάνει νόημα να περιμένω, πηγαίνει στο ψυγείο και γεμίζει μια μεταλλική κούπα με αϊράν, και μού την προσφέρει. Η κούπα αυτή είναι ένα έργο τέχνης, φαίνεται σαν σκαλισμένο μέταλλο, παρόλο φυσικά που πρόκειται για βιομηχανικό προϊόν.
Βρίσκω ένα ήσυχο απόμερο σημείο σε έναν αγρό και στήνω τη σκηνή μου. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι ένα υπέροχο μπάνιο, με ζεστό νερό. Σήμερα επίσης σε ένα σούπερ-μάρκετ όπου μπήκα για ψώνια, μού δώσανε δώρο μια οδοντόβουρτσα. Οι άνθρωποι είναι πραγματικά πολύ φιλικοί.
Και αυτή η μέρα αρχίζει με βουνά. Και αυτή. Ο δρόμος ανεβοκατεβαίνει σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή. Το ρολόι δείχνει 07:00 όταν σταματώ σε μια βρύση: ώρα για πρωινό. Με παίρνουν είδηση από το διπλανό σπίτι. Ο Τζαφέρ στέλνει το γιο του στο σπίτι και αυτός σε λίγο έρχεται με μία κανάτα γεμάτη αϊράν. Ο Τζαφέρ με πιέζει να πιω όλη την κανάτα! Φυσικά το αϊράν το κάνουν από τις αγελάδες τους και είναι υπέροχο. Τελικά θα πιω περισσότερο από τη μισή κανάτα, βάζοντας και μέσα στο πρωινό μου μια άφθονη ποσότητα.
Σε μία ώρα περίπου, αφού κατεβώ μια κοιλάδα που καταλήγει στη θάλασσα, συμβαίνει ένα ακόμα κοσμοϊστορικό γεγονός στο ταξίδι μου αυτό: συναντώ επίπεδο δρόμο. Ναι, χωρίς καθόλου ανηφόρες και κατηφόρες, που πηγαίνει ακριβώς δίπλα στην ακτή. Ο δρόμος είναι καινούργιος, μεγάλος, και στην αρχή του, κοντά σε ένα εργοτάξιο, περιμένουν στη σειρά εκατοντάδες ίσως μεγάλα φορτηγά φορτωμένα με τεράστιους βράχους. Είναι προφανές ότι μεταφέρουν βράχια και ρίχνοντάς τα στη θάλασσα δημιουργούν το υπόστρωμα για την κατασκευή του καινούργιου παράκτιου δρόμου μέχρι τη Σινώπη. Η ίδια τεχνική θα δω ότι χρησιμοποιήθηκε και σε άλλα σημεία της διαδρομής μου μέχρι την Κολχίδα. Στις απόκρημνες ακτές της Μαύρης Θάλασσας φαίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη μέθοδος.
Μέσα από χωριά και κωμοπόλεις, κινούμαι σε έναν χώρο πιο ήπιο, χωρίς την αγριάδα που βίωνα μέχρι χθες. Επιτέλους, ο δρόμος έχει γίνει πιο ομαλός. Βρίσκομαι στην καρδιά του Πόντου.
Μερικά χιλιόμετρα πριν την Παύρα, κάπου θα πρέπει να στρίψω αριστερά για τον αρχαιολογικό χώρο του Ikiztepe. Σταματώ σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσω για το δρόμο, αλλά με πληροφορούν ότι ο χώρος δεν αξίζει πολλά και έτσι αποφασίζω να περιοριστώ στην αυριανή μου επίσκεψη στο μουσείο της Σαμψούντας.
Στον ποταμό Άλυ - τον σημερινό Κόκκινο Ποταμό (Kizilirmak), τον μακρύτερο ποταμό της Μικράς Ασίας, στις πηγές του οποίου ελπίζω ότι θα βρεθώ μετά από αρκετό καιρό - υπάρχουν δύο γέφυρες, μια παλαιά και μία σύγχρονη που φυσικά κατασκευάστηκε μαζί με το νέο δρόμο. Μετά τις γέφυρες, αρχίζει για μένα ένας καινούργιος κόσμος. Σε αντίθεση με τον βασιλιά Κροίσο, ελπίζω ότι με το πέρασμά μου από αυτό το σημείο και πέρα καμμία αρχή δεν θα καταλυθεί. Ο Κροίσος, ο οποίος ζούσε σε αυτή την πλούσια γη, ζήτησε χρησμό από το μαντείο εάν θα έπρεπε να διαβεί τον Άλυ και να κατακτήσει νέο έδαφος. Ο χρησμός αποφάνθηκε, ότι εάν διαβεί τον ποταμό "αρχήν καταλύσει". Η εκστρατεία απέτυχε, έχοντας ως συνέπεια την καταστροφή του στρατού του. Καταλύθηκε πράγματι μία αρχή... η δική του. Ένας χρησμός δεν μπορεί να κάνει λάθος!
Η ιστορία αυτή μού θύμισε μία άλλη ανατολική ιστορία με τον δαιμόνιο Νασραντίν. Κάποτε ο Νασραντίν βρέθηκε με έναν φίλο του σε δύσκολη θέση λόγω καιρού σε μία βάρκα καταμεσής στη θάλασσα, και έκαναν "τάμα" ότι εάν σωθούν από τη φουρτούνα θα πάνε στο εκκλησάκι του άγιου πάνω στο βουνό με ρεβύθια στα παπούτσια. Σώθηκαν - οπότε κάποια στιγμή ήρθε η ημέρα η αποφράς για να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους. Ο έτερος Καππαδόκης παρατήρησε έκπληκτος από τα πρώτα μέτρα της πορείας, ότι ο Νασραντίν περπατούσε χωρίς πρόβλημα, ενώ εκείνος φυσικά υπέφερε αφάνταστα. Διότι φυσικά είναι φριχτό να προσπαθήσεις να κάνεις έστω και μερικά βήματα με ρεβύθια μέσα στα παπούτσια σου! Όταν τελικά εδέησαν να φτάσουν στην κορυφή του βουνού μετά από μια απίστευτα βασανιστική διαδρομή, ζήτησε να δει τι είχε ο Νασραντίν μέσα στα παπούτσια του. Ο Νασραντίν βγάζει τα παπούτσια και τού δείχνει στον πάτο των παπουτσιών του τα λιωμένα... βρασμένα ρεβύθια. Η υπόσχεση δεν περιελάμβανε την διευκρίνιση εάν τα ρεβύθια θα ήταν βρασμένα ή άβραστα...
Περίεργες ιστορίες, θα πείτε... - αλλά ένας ποδηλάτης που πορεύεται ολημερίς στον ήλιο έχει άφθονο χρόνο για περίεργες σκέψεις...
Αρχίζουν οι παράκτιες πεδιάδες του Πόντου. Οι διαδρομές είναι ήπιες, τα μέρη εξαιρετικά εύφορα, οι κατοικημένοι χώροι περισσότεροι και μεγαλύτεροι. Για πρώτη φορά στη ζωή μου βιώνω αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο. Αυτός λοιπόν είναι ο Ανατολικός Πόντος!
Σχεδιάζω να κοιμηθώ απόψε πριν την Σαμψούντα, ώστε αύριο πρωί κατά τις 08:00 να επισκεφθώ το μουσείο. Η Σαμψούντα είναι μια πόλη απλωμένη σε μεγάλη περιοχή και δεν θα δυσκολευτώ να βρω μέρος για ύπνο. Συναντώ ένα ίντερνετ-καφέ, όπου ένα τσούρμο παιδιά βγάζουν τα μάτια τους μπροστά στις οθόνες στα γνωστά "παιχνίδια" φωνάζοντας σα να είναι σε πραγματικό πόλεμο.
Σταματώ σε ένα βενζινάδικο και κρατώντας τα τρία μπουκάλια μου ρωτώ για τη βρύση. Ένας από τους υπαλλήλους με ρωτά τι θέλω το νερό. Του λέω ότι το θέλω για πόσιμο και για μπάνιο. Παίρνει τα τρία μπουκάλια από τα χέρια μου, και τον ακολουθώ περίεργος να δω τι θα κάνει. Μπαίνει στο εστιατόριο δίπλα, πηγαίνει στη βρύση όπου κάνουν τη λάντζα, ανοίγει τη δεξιά μπλε βρύση, γεμίζει το ένα μπουκάλι, μετά ανοίγει την αριστερή κόκκινη, δοκιμάζει το νερό, γεμίζει τα άλλα δυο μπουκάλια, και μου τα δίνει. Μού κάνει νόημα να περιμένω, πηγαίνει στο ψυγείο και γεμίζει μια μεταλλική κούπα με αϊράν, και μού την προσφέρει. Η κούπα αυτή είναι ένα έργο τέχνης, φαίνεται σαν σκαλισμένο μέταλλο, παρόλο φυσικά που πρόκειται για βιομηχανικό προϊόν.
Βρίσκω ένα ήσυχο απόμερο σημείο σε έναν αγρό και στήνω τη σκηνή μου. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι ένα υπέροχο μπάνιο, με ζεστό νερό. Σήμερα επίσης σε ένα σούπερ-μάρκετ όπου μπήκα για ψώνια, μού δώσανε δώρο μια οδοντόβουρτσα. Οι άνθρωποι είναι πραγματικά πολύ φιλικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου